Vanochtend ging onze wekker om 5.45 u. En dat op onze vrije zondag!
Tja, de meesten van jullie weten inmiddels wel dat we gek zijn, maar zo gek wisten we zelf nog maar amper.
De reden van het vroege opstaan was dat we vandaag een afsluitend evenement hadden van onze hardloopclub The Athlete club. En daar wilden we graag aan mee doen. Het zou ongeveer een loop zijn van 6 tot 8 km.
Omdat we op zondag altijd onze lange loop hebben, wilden we wel nog wat extra kilometers lopen, dus we hadden besloten om er naartoe te lopen en na afloop ook weer terug naar huis te lopen. Omdat we al om 8.45 u zouden verzamelen in Schoorl, moesten we dus even na 7.30 u vertrekken. Vandaar zo vroeg ons bed uit.
Ik ben geen vroege vogel. Ik heb eigenlijk best wel een hekel aan heel vroeg opstaan. Dus ik verbaas mezelf regelmatig als ik dat dan toch doe voor een hardloop evenement. Of voor een lange loop op een warme dag.
Vanochtend was het donker, de wind hoorde ik gieren om het huis en de hagel en regen sloeg tegen de ramen. Het was koud, mijn bed nog heerlijk warm.
Maar ja, we hadden dit afgesproken dus dan doen we het ook. We hadden al onze spullen al klaar gezet en konden vrij snel aan het ontbijt. Fijn, want dat moet natuurlijk wel even een beetje kunnen zakken voor je gaat lopen.
Een klein half uurtje voor vertrek, moesten we mijn hond uitlaten. Zodra we de deur uitstapten werden we gegeseld door hagel. Brrrrr…..wat was het koud, nat en heel guur.
“Dit gaat toch geen normaal mens doen in dit weer?”, zei ik tegen Hans terwijl we met onze rug tegen de wind stonden om te wachten op mijn hond. “Waarom gaan wij in dit vreselijke weer hardlopen?”
Daar was geen zinnig antwoord op te geven.
Mijn lijf wilde maar wat graag terug het bed in. Ik had ook niet geweldig goed geslapen en dat maakte de situatie er niet beter op.
En toch……vertrokken we om 7.38 u.
Het was donker, koud en de wind was enorm krachtig en die hadden we tegen.
We waren goed gekleed in laagjes met een goed jasje. We droegen allebei een rugzakje waar nog wat extra kleding inzat, mocht het nodig zijn. We droegen goede verlichting. Ik had een pet op met een muts erover heen en mijn bril zat in een brillenkoker achterin mijn rugzakje. Ik zie namelijk nog maar weinig als de bril onder de regenspetters zit.
Handschoenen aan en gaan.
Het viel mee. Het eerste stuk was het zelfs droog en dankzij de goede kleding had ik het al heel snel niet meer koud.
Mijn behoefte om terug mijn bed in te kruipen, verdween super snel.
We zagen de lucht al wat lichter kleuren in het oosten.
We kwamen de polder in en de lucht werd steeds mooier met prachtige wolkenformaties.
Het leuke van deze tijd zijn ook de vele feestverlichtingen, die zo in de vroege ochtend een warme gloed gaven.
Vanwege de hele harde wind, besloten we om door Bergen te lopen. De bebouwde kom geeft meer beschutting. Dan de duinenrij volgen tot Schoorl.
Eenmaal bij de duinen even het bos in voor het traditionele en noodzakelijke plasje, en weer door. We kregen er toen wel even een kleine bui op, maar die was snel voorbij.
En zo kwamen we na bijna 9,5 km, keurig op tijd bij het verzamelpunt.
Met zo’n 85 clubleden vormden we een heel grote groep. We begonnen met een warming up, die voor Hans en mij enigszins overbodig was, maar wat wel grappig was om met zo’n hele groep te doen.
Er was een groep wandelaars van ongeveer 20 man/vrouw en de rest waren de hardlopers. Fantastisch om met zo’n grote groep, 2 aan 2 de duinen in te trekken. De sfeer was gezellig en het was leuk om zo al lopend diverse mensen te spreken.
De mooie route bracht ons door een flinke kuil waarbij we eerst moesten afdalen en daarna aardig steil klimmen door het mulle zand. Vervolgens langs een pad wat halverwege onder water stond, en die we dus via een klein mierenpaadje omzeilden. Behalve Hans (en nog een ander), die gewoon dwars door het water stampte.
Nog een mooi klein paadje die ik nog niet eerder gelopen had. En zo kwamen we uiteindelijk bij de Berenkuil uit. Een klein restaurantje met een gezellige uitstraling aan een driesprong van fietspaden. Hier kregen we koffie, thee en een gebakje. Hans en ik kozen allebei voor de super lekkere appeltaart.
Gelukkig konden wij binnen zitten. Vorig jaar zat ik met een groepje buiten en koelde ik behoorlijk af, ondanks een dons jasje wat ik toen aantrok. Nu had ik datzelfde jasje mee in de rugzak, maar had ik niet nodig binnen. Hans trok even een droog shirt aan en was toen ook warm genoeg.
Na ongeveer 45 minuten was het weer tijd om verder te gaan. De spieren voelden wel even stijf na zo’n tijdje zitten, maar al gauw liep het weer soepel. We liepen sowieso in een heel rustig tempo dus het voelde allemaal heel relaxed.
Al met al hebben we 6,8 gezellige kilometers gelopen met de club en na afloop kreeg iedereen nog een klein presentje.
Het weer had zich heel goed gehouden. In het begin een mini bui en de rest droog. Wat een mazzel! En omdat we in de beschutting van de duinen en het bos liepen, hadden we weinig last van de koude wind.
Een vriendin vroeg of ik nog wel zin had om nog helemaal terug te lopen. Daar hoefde ik niet lang over na te denken. Ik had absoluut nog zin om terug te lopen. Ik had namelijk nog niet het gevoel dat ik al heel veel gedaan had en ik voelde me nog energiek genoeg.
Hans en ik besloten dan ook om nog even een stukje de duinen in te gaan en de rode route naar het zuiden richting Bergen te volgen. Dat betekende nog een flink stuk klimmen naar een uitzicht punt en daarna geleidelijk afdalen. Vervolgens trokken we de polder in en via de niet al te grote polderweggetjes terug naar Alkmaar. Hier kreeg de flinke wind weer vat op ons en een hagelbui wist ons ook nog even te teisteren. De muts, die ik op de heenweg al na een half uur af had gedaan en weggestopt in mijn jasje, trok ik weer over mijn oren om die te beschermen tegen het scherpe van de hagel. Zodra ik hem goed en wel op had, was de hagel alweer afgelopen, maar was er nog een beetje regen. De wolkenpartijen waren opnieuw prachtig om te zien en het buitje was maar kort.
We liepen allebei ontspannen en waren warm genoeg. Dan deert zo’n buitje niet veel. Zou het wel meer hebben doorgeregend dan was dat vervelend, maar ook niet meer dan dat. De wetenschap dat we thuis lekker onder een warme douche konden stappen, maakt dan alles minder erg.
De laatste 2 km tot huis vonden mijn benen het wel weer genoeg geweest. Niet heel verrassend want in totaal zijn we vandaag op 27,5 km gekomen. Toch best een mooie afstand voor een koude, gure zondagochtend, al zeg ik het zelf.
De voldoening was weer groot, de warme douche na afloop een weldaad en de lunch met gebakken eieren een genot.
We schrijven blogs voor onze missie, de marathon van Parijs voor Kika.
Wil je ons en ons mooie en zo belangrijke goede doel Kika steunen? Kijk dan op onze actiepagina en doneer. Elke euro is van harte welkom! Vele kleine beetjes maken bij elkaar een mooi bedrag.
https://supporta.cc/oht8/h1bxoae3g6
Reactie plaatsen
Reacties