Je kunt leuke plannen hebben en vaak lukt het best goed om die plannen tot uitvoer te brengen. Maar soms loopt het anders.
Vandaag was zo’n dag.
Tijdens het uitlaten van mijn oude hondje, kwamen we 2 heren op leeftijd tegen. De een is op hoge leeftijd en slechtziend en die kom ik vaak tegen met zijn hond. Nu liep hij arm in arm met een andere man, ook aardig op leeftijd. Die man bleek verse wonden op zijn voorhoofd en wang te hebben. We bleven even staan om te vragen of het ging. De man bleek gevallen te zijn en had zelf niet overeind kunnen komen. Hij lag al ongeveer 10 minuten op straat toen de iets oudere en slechtziende man langskwam en hem overeind wist te helpen. Hij was nu onderweg om de gewonde man thuis te brengen, die gelukkig nog wel kon lopen, en was wel blij dat we ondersteuning wilden bieden. Ik nam de gewonde man over en liep met hem mee naar huis, terwijl Hans mijn hond thuis bracht en vervolgens met de auto naar me toe kwam om me op te halen. Even een kopje thee voor de man gezet, gezorgd voor het telefoonnummer van de huisartsenpost in zijn telefoon en hem op het hart gedrukt om vooral te bellen als hij zich niet goed zou voelen, of als zijn situatie zou verslechteren.
Ook gevraagd of we hem later nog even mochten bellen om te checken hoe het ging, en dat vond hij prima.
Zo konden we hem met een redelijk gerust hart achterlaten en ons klaar maken voor onze lange loop. Een uur later dan gepland, konden we dan eindelijk op pad.
Nog met dit EHBO gevalletje in ons achterhoofd, gingen we wel goed voorbereid op pad. We hadden voor ons allebei een aluminium rescue sheet mee. In dit koude weer koel je namelijk heel erg snel af, zeker als je bezweet bent. Je weet maar nooit wat er onderweg kan gebeuren.
Daarnaast een heel klein EHBO setje met een gaasje en klein verbandje.
Ook zorgden we voor wat water voor onderweg en wat suikertabletjes, die snel opgenomen worden door het lichaam.
3 laagjes bovenkleding aan, een muts op en handschoenen aan en daar gingen we dan. Vanuit mijn huis weer naar de polder richting Schoorl.
Wat is het toch altijd een heerlijk moment als je dan het bos instapt en een muur van hoog duin ziet. Ja, dat betekent wel even een stevige klim, en dat is zwaar en heerlijk tegelijkertijd.
Je voelt ook meteen de rust van het bos over je heen dalen. Zeker vandaag omdat er maar weinig wind was. We genieten hier intens van.
Vandaag hadden we een paar smalle paadjes op onze route en dan is Hans niet te houden. Als een jonge hond dendert hij voor me uit, heuveltje op, af en weer op, diverse bochtjes in volle snelheid en aan het eind van zo’n paadje wacht hij dan weer op mij.
Er staan nog steeds heel veel paden onder water, dus we moesten ook wat fietspad pakken. Dat is minder leuk, maar nog steeds genieten van de prachtige omgeving.
We liepen heerlijk en op redelijk rustig tempo. Ondertussen gezellig pratend en soms ook genietend van stilte.
En opeens, totaal onverwachts, ging het mis.
Hans botste keihard met zijn linkervoet tegen een uitstekende boomwortel, en viel languit op de grond.
Dit zijn de risico’s die erbij horen, zeker op de onverharde en/of ongelijke paden. Het is ons allebei al een paar keer gebeurd. Een jaar geleden, struikelde ik over een iets hoger liggend klinkertje op een stuk verhard duinpad. We waren net 2 km onderweg en liepen heuvelafwaarts. Hatseflats, daar ging ik voluit tegen de grond. Beide knieën open en wat schaafplekjes op mijn handen. Gelukkig bleef mijn gezicht gespaard. De rest van de 21, 1 km liep ik met een steeds stijver en pijnlijker wordende rechter knie. Die had het meeste van de klap opgevangen.
Diezelfde run, ging Hans heel wat later ook tegen de vlakte. Gelukkig toen met wat minder schade.
Dat soort dingen gebeuren dus, maar daar moet je geen regelmatige hobby van maken want het is verre van comfortabel om dan door te trainen.
Dit is wat Hans er zelf over schrijft:
“Door de polder naar het bos tussen Schoorl en Bergen. Lekker ontspannen gelopen en gekletst. Totdat ik een boomwortel over het hoofd zag en er vol tegenaan schopte. AUW!
Gevallen! Garmin gaf ook aan dat ik gevallenen was, dankjewel voor de reminder.
Ik dacht in eerste instantie dat ik alleen mijn ego had geblesseerd, maar mijn teen vroeg al snel om aandacht. Ik had niet heel veel behoefte om in het bos de schoenen uit te doen en daar te gaan kijken wat er aan de hand was. Dat komt thuis wel weer.
Maar die vermaledijde teen ging steeds meer pijn doen. En dan komt de keuze, ga ik stoppen op 8 kilometer van huis of ga ik door?
Ik ben maar door gegaan, met de steun van Caroline . Thuis gekomen voelde ik dat er een kans was dat mijn teen gebroken was, zo ziet hij er ook wel uit.”
Waarom zo stug doorgaan ondanks zo’n pittige blessure, vraag je je nu misschien af.
Tja, goede vraag.
Op zo’n moment ga je voelen. Kan ik er nog op steunen? Zo ja, dan kunnen we door. Hoe erg zijn de risico’s van doorlopen? Meestal niet zo erg groot.
De risico’s van stoppen zijn er ook. Zoals eerder geschreven koel je heel snel af. Zeker met dit koude en vochtige weer. Dan hebben we natuurlijk leuk onze rescue sheets, maar ook daarmee koel je evengoed nog wel af. Dat is voor als het echt niet anders kan.
En wat als je besluit om te stoppen? Dan moet je hulptroepen in gaan schakelen. Want ik had natuurlijk kunnen doorlopen en Hans later met de auto komen ophalen. Maar dan kwam het er op neer dat hij ruim een uur zou hebben moeten wachten. Dat is veel te lang in dit weer.
Dan moet je dus hulp vragen bij omwonenden, maar we liepen in het bos. Andere voorbijgangers misschien. Of wandelen tot je bij huizen komt.
Kortom, doorlopen is vaak gewoon de meest handige optie.
Maar niet de meest prettige optie.
Hans heeft een flinke mentale training gehad vandaag. Ongeveer 7 tot 8 km doorbijten. De pijn kwam met vlagen en dan ook echt heftig. Maar het lopen lukte ondanks de pijn. En dus gingen we door. En door. En door. Voor Hans waren dit lange kilometers.
Nu is het rust nemen en herstellen. Van dag tot dag bekijken wat er lukt qua belasting en er niet teveel over nadenken wat dit voor gevolgen kan hebben voor onze training. Stap voor stap en vertrouwen op het goede herstellende vermogen van het lichaam. Fit zijn heeft wat dat betreft echt voordelen in hersteltijd.
We schrijven blogs voor onze missie, de marathon van Parijs voor Kika. We hebben nog veel nodig om ons streefbedrag te halen. Wil je ons helpen ons doel te halen en Kika hiermee te steunen? Kijk dan op onze actiepagina en doneer. Elke euro is van harte welkom! Vele kleine beetjes maken bij elkaar een mooi bedrag. https://supporta.cc/oht8/h1bxoae3g6
Reactie plaatsen
Reacties