Geïnspireerd door een mede TAC-leet, kwamen we op het leuke idee om nog een extra tegenprestatie aan onze actie toe te voegen.
Zoals jullie weten, willen we heel graag ons streefbedrag van € 2500,- halen. Dit geld is voor Kika, die het hard nodig heeft om onderzoek te doen naar kanker bij kinderen in de hoop kinderen kankervrij te krijgen.
Als we dit streefbedrag halen vóór de marathon, gaan we deze lopen in een paarse tutu!
Ja, je leest het goed: een paarse tutu!
Dat is zo’n rokje met tule.
Voor Caroline misschien niet zo heel vreemd, maar ook Hans gaat hier dan in lopen!
Wie wil dat nou niet zien?
Ter geruststelling, er zit gewoon een broek onder.
Waarom paars?
De Kika shirts zijn oranje met paars, heerlijk contrasterend. Meer oranje dan paars, vandaar het idee van een paarse tutu.
Help ons mee om dit streefbedrag te halen en doneer via onze actiepagina: https://supporta.cc/oht8/h1bxoae3g6
Elke euro is zo enorm welkom!
Vanochtend ging ons wekkertje opnieuw belachelijk vroeg voor een zondagochtend. Even na zessen stonden we naast ons bed. Snel aankleden en ontbijten. Daarna brood smeren om mee te nemen, hond uitlaten en met tassen vol, op pad.
De reis ging naar Arnhem waar een safari trailrun van 34 km op het programma stond.
Dat hadden we nog niet eerder gedaan en Hans heeft me dit cadeau gedaan voor de kerst.
Onderweg genoten we van een prachtige zonsopkomst in een winters landschap met bomen en velden vol rijp.
Dat gaf wat afleiding wat fijn was, want we waren allebei ook wel wat zenuwapperig (Hans zijn woordkeuze). Iedere keer dat je iets nieuws gaat doen, is best spannend. Je weet niet goed wat je kunt verwachten. Daarnaast zijn we in training voor de marathon van Parijs en we willen dat niet in gevaar brengen. Was het dan wel verstandig om nu zo’n lange trailrun te lopen? Immers is een trailrun een heel stuk zwaarder dan een vlakke run op verharde wegen. Dat betekent dat je een langere hersteltijd hebt en dat kan de training in de weg gaan zitten. Daarnaast is er ook een groter risico op struikelen, vallen en onszelf daarmee blesseren.
Aan de andere kant zijn we gewend om iedere 4 weken een 30+ run te lopen en daarbij lopen we vaak een deel trail door de duinen en over het strand. Dus ons lichaam is ook wel wat gewend. En het is leuk om zo tussendoor een keer een andere uitdaging te hebben.
Het was ook lastig om te bedenken wat we aan moesten. Hoe koud zou het voelen? Hoe snel zou het opwarmen? Onderweg in de auto trok ik nog een dunne legging aan onder mijn hardloopbroek.
Het weer was fantastisch, lichte vorst, weinig wind en een heerlijk zonnetje erbij.
We parkeerden bij Burgers Zoo en liepen vanaf daar een klein stukje naar de start.
Het was een kleinschalig evenement en dat gaf een heerlijk ontspannen sfeer. Er stond een rijtje van 6 dixies en 1 plaskruis. Dat was voldoende voor de hoeveelheid aanwezigen. Er waren korte rijen bij het kraampje waar je je startnummer en chip moest ophalen. Er stonden wat sta tafels en 2 tenten waar je je bagage neer kon zetten. Dat was niet beheerd. Gelukkig hadden wij er alleen wat extra kleding in zitten voor na afloop.
Er waren 4 afstanden (5, 12, 24 of 36 km) en 2 afstanden voor kids.
We hadden al gezien dat een rondje geen 12 km was, maar 11,3 km. Dus daarmee kwamen we uit op 34 km ipv 36. Helemaal prima voor ons.
Het vroor nog 2 graden bij de start en dat voelde best koud zolang we nog stil stonden. We hadden allebei een jasje en handschoenen aan en ik had een muts op.
Gelukkig konden we snel van start en liepen ons snel genoeg warm. De 24 en 36 km startten tegelijk. De 12 een half uur laten en de 5 een uur en 10 minuten later.
Het was magisch mooi in het bos waar we doorheen liepen, zeker met de rijp en de laagstaande zon.
We haalden wat mensen in en werden zelf ingehaald en al snel was het veld lopers aardig uit elkaar getrokken.
Na ongeveer 4 á 5 km hadden we het best warm gekregen. Ik wilde graag mijn jasje uit gaan doen en Hans had hetzelfde idee. Probleem was dat we onze rugzakjes met waterzak en proviand om hadden én we hadden ons startnummer op onze jasjes bevestigd met magneetjes. Magneetjes werken echt goed om je startnummer mee te bevestigen en het voordeel is dat je geen gaatjes in je kleding krijgt. Maar je moet ze voorzichtig aanbrengen en weghalen, want ze vallen ook zo op de grond en voordat je er goed en wel erg in hebt, ben je er 1 kwijt. Dat was me bij de start al bijna overkomen. Gelukkig zag ik ‘m nog net op de grond liggen.
Dus nu de tijd nemen om dit allemaal te veranderen. De jasjes konden in de rugzakjes en zo konden we na 3 minuten weer door.
We hadden 3 mensen ingehaald en die konden we nu opnieuw gaan inhalen, maar dat duurde uiteraard wel even.
De route was erg mooi. De grond nog hard bevroren. Ook in Arnhem waren veel plassen op het pad en daar lag een laagje ijs op. De modder die op veel plekken in de volle breedte van het pad lag, was ook bevroren. Op veel plekken kon je er met een mierenpaadje langs komen, maar soms ook niet en dan was het uitkijken voor de enkels met die ongelijke en harde ondergrond.
Er waren brede paden en smalle paden en er was aardig wat hoogteverschil. Ongeveer 100 hoogtemeters per rondje.
De zon hadden we op sommige paden recht in het gezicht. Heerlijk natuurlijk, maar je zag meteen helemaal niets meer. Best lastig op die ongelijke ondergrond.
Na verloop van tijd haalden we de 3 mensen opnieuw in. Niet heel lang daarna had ik een plaspauze nodig. Dat ging best snel, maar het betekende dat we opnieuw die 3 mensen konden inhalen. Dat was op zich wel heel grappig.
Tegen het eind van het eerste rondje kwam er een fietser aan van de organisatie die ons waarschuwde dat de eerste loper van de 12 km ons ging inhalen. Wat had die man een prachtig tempo zeg! Heel knap op dit soort terrein. Toen wij langs de finish kwamen had hij zijn medaille al om zijn nek hangen.
Wij mochten nog even door. Nu wisten we beter wat ons te wachten stond. Over het algemeen was het prima te rennen, mede dankzij de vorst. Inmiddels begon de dooi al wat in te zetten, zeker op de plekken waar de zon scheen.
Ik liep echt lekker. Waar ik normaal gesproken met een training de eerste kilometer stijf en stram loop, had ik dat nu bijna niet. Bij alle ongelijke stukken kon ik er voor mijn gevoel heel licht en wendbaar doorheen komen met snelle, kleine pasjes. Een heerlijk gevoel gaf dat.
Na zo’n 10 minuten in het tweede rondje kwamen we ineens een heel langzame loper tegen. Ze had het duidelijk erg moeilijk. We haalden haar vlot in en daarna volgden nog veel meer langzame lopers die erg aan het worstelen waren. Het was duidelijk dat dit de achterhoede was van de 5 km. Super dat ze dit deden. Dat ze aan het doorzetten waren ondanks dat ze het zo snel op hun run, zo zwaar hadden. We hebben ieder die we inhaalden zoveel mogelijk aangemoedigd.
Uiteindelijk kwam er een splitsing waarbij de 5 km lopers rechtdoor gingen en wij linksaf en toen werd het weer een stuk rustiger op het parcours.
Vervolgens duurde het niet heel erg lang voor er een hele snelle loper aan kwam. Dat was een snelle loper van de 36 km die al met zijn laatste rondje bezig was, terwijl wij nog met rondje 2 bezig waren. Ook een aparte ervaring. Er volgden nog meer, allemaal toppers.
Vanaf het begin liepen we in de buurt van 2 meiden. Voor onze ‘jasjes uittrek’ pauze liepen ze een tijd vlak achter ons, daarna zagen we ze een tijd niet, maar in het begin van de tweede ronde haalden we ze in. Het verschil was niet heel groot en de rest van de tweede ronde bleven ze redelijk in de buurt achter ons. Ineens kwamen ze dichterbij, ze waren duidelijk aan het versnellen. We waren bijna bij de finish toen ze ons met een behoorlijk vaartje inhaalden. Voor hun dus duidelijk een eindsprint. Wij mochten nog een rondje.
Wij hadden van tevoren besloten om rustig aan te gaan lopen. Niet teveel pushen in tempo, want dan heb je naderhand langer hersteltijd nodig. Gewoon lekker genieten. Maar toen zagen we dat er wel degelijk een tijdslimiet was voor deze run. Oei, konden we dan nog wel rustig aan lopen? Ik had berekend dat als we 7 minuut per kilometer zouden lopen, dan zouden we het ruim redden. Maar ik had daar niet bij bedacht dat ik ook nog een plaspauze nodig zou hebben en ook niet dat we tijd nodig hadden om jasjes uit te trekken en dat we uiteraard ook nog foto’s wilden maken.
Dat vond ik van te voren dus ook heel spannend. Er was een tijdslimiet voor doorkomst naar het derde rondje, en gelukkig hadden we toen nog een half uur reserve tijd.
We waren op dat moment de enige lopers die doorgingen op het derde rondje en zagen geen lopers voor ons. Er kwamen ook geen lopers achter ons.
Dat was best gek. Om zo ineens nog maar met z’n tweeën te lopen. Waren we de laatste lopers? We hadden werkelijk geen idee. Niet dat het uitmaakte. We liepen nog lekker en genoten volop.
We herkenden nog meer van de route en dat was best prettig.
Ik merkte wel bij alle modderstukken, dat ik er nu in het derde rondje heel wat minder licht, wendbaar en handig doorheen ging. Nu was het nog veel meer uitkijken. Heel blijven was natuurlijk het allerbelangrijkste!
Daar kwam de splitsing weer waar in de tweede ronde de 5 km lopers rechtdoor gingen. Er stond een medewerker bij en die vertelde ons dat we de laatste lopers waren. Of we dat ook door wilden geven aan de verkeersregelaars die iets verderop stonden waar we een weg over moesten steken.
Natuurlijk gaven we dat even door en we bedankten ze meteen ook voor hun fantastische werk.
Nog weer een heel stuk verder kwamen we de post tegen waar je water kon krijgen. Ook daar gaven we aan dat we de laatste lopers waren. We werden goed aangemoedigd en dat was super leuk.
Weer dezelfde pittige heuveltjes, die nu nog wat pittiger voelden, zo op de laatste ronde.
En toen zei Hans dat we nog maar 4 km hoefden. En daar hadden we nog 69 minuten voor. Ondanks dat elke kilometer nu zwaarder en zwaarder ging voelen, wist ik dat we dit prima gingen halen.
Ook Hans kreeg het nu zwaar. Het leuke was dat we af en toe enorm om onszelf konden lachen. Om ons gezucht en gesteun. Het is ook hilarisch. We doen het onszelf aan!
En ondanks die zware laatste loodjes is het evengoed echt genieten. Zeker toen we ook nog een Buizerd zagen vliegen.
Nog maar 2 km, het schoot nu echt op. Voor de laatste keer bij de laatste verkeersregelaars een weg over. Zij zagen ons aankomen en hielden al ruim van tevoren 2 auto’s staande, zodat wij zo door konden lopen zonder te hoeven wachten. Waarschijnlijk als ze die auto’s nog door hadden gelaten, hadden we er zonder wachten achterlangs kunnen lopen, want zo snel waren we echt niet meer.
Het voelde wel als een enorme VIP behandeling. Ook deze mensen hebben we hartelijk bedankt.
Nog maar een klein stukje naar de finish. In onze fantasie hoorden we grote mensenmassa’s juichen, terwijl we natuurlijk wisten dat er hooguit nog een handjevol mensen zou staan. Heerlijk om tussendoor nog lekker gek te doen, ondanks de moeheid.
En daar was de finish dan. Inderdaad een handjevol mensen, allemaal medewerkers van deze run, moedigden ons aan in die laatste meters. Een fotograaf stond klaar om onze finish foto te nemen. Hier niks geautomatiseerde foto’s, of fotografen die achter elkaar doorklikken om zoveel mogelijk mensen op de foto te krijgen. Nee, dit was het echte werk, puur op ons gericht als allerlaatste lopers!
Hand in hand gingen we over de finish.
Daarna werden we warm ontvangen door een enthousiaste en lieve vrouw die ons de medaille omhing en ons voorzag van nog wat banaan, ontbijtkoek of sinaasappel. De rest van de medewerkers ging verder met opruimen, waar ze al mee bezig waren voordat wij aankwamen. Gelukkig was de tijdregistratie nog werkend.
Een chiptijd heb ik nu nog niet, dat staat nog niet op de website. Volgens Strava hebben we het in 3:49:01 gered. Ruim 40 minuten voor de uiterste tijd.
Al die medewerkers zullen vast stiekem blij zijn geweest dat we ruim op tijd binnen waren als laatste lopers.
Voor ons een hele ervaring om een keer aller-, aller-, allerlaatste te zijn op een evenement!
We vonden het allebei heel grappig.
De hele run was een geweldige ervaring. Het weer was hierbij een heel groot cadeau!
Wat een leuk cadeau om van Hans te krijgen en wat fijn dat het zo mooi en goed uitpakte en we daar allebei zo enorm van hebben genoten.
Terug bij de auto namen we even de tijd om de natte bovenkleding uit te trekken, ons even op te frissen met wat water en een washandje en daarna droge warme kleding aan te doen. Goed drinken, spieren wat rekken en een broodje eten, voor we in de auto stapten om weg te rijden.
Onderweg nog even bij een restaurant een extra broodje gegeten en verse thee gedronken. Hierna konden we er echt weer tegen. Met steeds stijver wordende spieren, was het nog best een rit terug naar huis en als oude stramme bejaarden, hesen we onszelf de auto uit en strompelden we naar binnen, een geweldige ervaring rijker!
Reactie plaatsen
Reacties