9. Herstel.

Hoe gaat dat dan verder, vraag je je misschien af? Na zo’n lange en behoorlijk intensieve loop van vorige week zondag?

We strompelden het huis binnen, stijf van de inspanning en daarna het lange zitten in de auto.

Normaal gesproken gaan we na een lange loop eerst rekken, dan lunchen en douchen. En dan weer een beetje bewegen. We drinken naderhand veel water en thee.

Dit vele drinken zorgt in eerste instantie voor het op peil brengen van je vocht in je lijf. Met zo’n loop zweet je natuurlijk behoorlijk en dat vocht moet aangevuld worden. Ook al drink je tussendoor, dat is meestal niet genoeg om het aangevuld te hebben.

Daarnaast is goed drinken naderhand belangrijk voor het herstel.

Nog een voordeel van het vele drinken, is dat je om de haverklap moet plassen. En inderdaad, dat zorgt dan weer voor wat beweging. Opnieuw opstaan vanaf die heerlijk luie bank, om naar de wc te ‘waggelen’.

Het mooie is dat je gaandeweg merkt dat het waggelen steeds meer lopen wordt. Het herstel is al begonnen.

Dan hadden we ook nog een lief, oud hondje wat nog uitgelaten moest worden. Ze liep al niet meer zo snel, en dus dat was een fijn herstel wandelingetje voor onze spieren.

Vorige week echter, kwamen we pas laat thuis aan. Het hondje was al uitgelaten door dochterlief en het was al tijd om het eten klaar te gaan maken.

Hans ging alvast douchen en ik maakte het eten klaar. Gelukkig had ik van te voren al bedacht dat ik daar weinig zin en energie voor zou hebben, dus het was iets makkelijks en evengoed gezonds. Genoeg eiwitten omdat die ook belangrijk zijn voor het herstel.

Na het eten heb ik ook niet zoveel bewogen als anders, dus mijn spieren bleven aardig stijfjes.

Een goede nachtrust is belangrijk voor het herstel, maar meestal slaap ik toch wat onrustiger na zo’n lange loop. Ik voel dat mijn lijf hard bezig is met herstellen en voel bij elke draai een lichte spierpijn.

Dat was dit keer niet anders.

Op maandagochtend had ik moeite met wakker worden en uit bed komen. En toen ik eenmaal mezelf uit dat heerlijke warme bedje had getrokken, waren de eerste stappen behoorlijk stram en stijf.

Bij de trap aflopen voelde ik dat ik toch wel wat spierpijn had, hier en daar. Vooral in de quadriceps, de bilspieren en een beetje in de kuiten.

Het grappige is dat ik dit dan helemaal niet erg of vervelend vind. Het geeft juist een extra gevoel van voldoening.

Ook mooi om te merken dat iedere stap die ik vervolgens zet, steeds makkelijker en soepeler voelt.

Prachtig toch, hoe snel dat herstel gaat?

Afgelopen maandag kon ik heerlijk op de fiets naar mijn werk. Ook daarbij ging dat in het begin wat moeizaam, maar geleidelijk steeds beter. Eind van de dag kon ik al bijna vergeten dat ik de dag ervoor zo’n lange loop had gelopen.

Wat ik afgelopen maandag wel had, en wat ik vaker heb de dag na een lange loop, is dat ik me vermoeider voel. Met name een laag energie niveau en een grotere behoefte aan slaap.

Maandagavond kwam Hans ook weer en zijn we nog voor het eten een klein rondje gaan hardlopen. Nou ja, HARDlopen kon je dat niet noemen. We liepen op een slakkengangetje.

We voelden allebei dat het eigenlijk iets te vroeg was voor dit herstelloopje. Maar op dinsdag hadden we allebei geen tijd en woensdag vonden we te laat. Dus het tempo gewoon aangepast naar wat wel kon en dat was dus heel, heel langzaam. Zo hebben we toch de spieren weer even een beetje aangezet en de doorbloeding gestimuleerd. Dat helpt ook weer in het verdere herstel.

Op dinsdag voelde ik nog een heel klein beetje spierpijn in de bovenbenen en had ik duidelijk weer meer energie dan maandag en heb ik het, behalve mijn fietsritjes voor werk en de, niet al te intensieve, salsa les ’s avonds, redelijk rustig aan gedaan.

Op woensdag was ik volledig spierpijn vrij en stond er weer een loopje op het programma. Normaal gesproken probeer ik dan een interval te doen, maar ik voelde dat het beter was om dit niet te doen. Ik ben begonnen op een heel rustig tempo en voerde dat geleidelijk een klein beetje op. Een mooie 8 km en redelijk soepel.

Zo mooi om te voelen hoe het lijf zo goed weet te herstellen.

Uit ervaring weet ik ook dat het weliswaar nu voelt alsof het hersteld is, maar dat dit nog niet helemaal het geval is. Een heel intensieve belasting is nu niet slim.

Donderdagavond was voor mij een rustavond, Hans ging wel lopen met een goede vriendin.

Helaas ging het op dat moment niet goed met mijn hond. Ze had die middag 2 kleine TIA’s gehad en met alles wat er al gespeeld heeft, en de laatste weken speelde, wist ik dat dit het einde was.

Op vrijdagmiddag heb ik haar, in bijzijn van dochterlief en zoonlief, laten inslapen bij de dierenarts.

Het was goed zo en tegelijkertijd natuurlijk heel verdrietig. Ze was 14 en had een mooi leven gehad. Haar lijf was echt op.

Na deze verdrietige gebeurtenis, had ik enorm de behoefte om er even uit te gaan en te gaan hardlopen. Ik merkte dat het heerlijk was om te lopen, tussendoor de golven verdriet te voelen en de tranen lekker te laten stromen. Tegelijkertijd kostte het hardlopen me veel meer energie dan normaal gesproken. Feitelijk zijn het natuurlijk de emoties zelf die zoveel energie kosten.

Ook dat mag er dan zijn. Het is, zoals het is.

En uiteindelijk was ik blij dat ik evengoed nog 11 km heb kunnen lopen ondanks alles.

Vandaag stond er weer een halve marathon op ons programma, weer fijn samen met Hans. Hans die ondanks zijn eigen verdriet (want ook hij was dol op mijn hond), zo’n fijne steun is voor me.

Tempo deed er vandaag niet toe. Gewoon lopen, samen zijn, samen delen, samen lachen en samen af en toe even een traantje wegpinken.

Voor mij fijn om af en toe weer iets te vertellen over mijn hond, over een fijne herinnering, over hoe dankbaar ik ben hoe het allemaal verlopen is, en over mijn stukjes verdriet.

Hans noemt het hardlopen een mooie vorm van EMDR. Praten over emotionele zaken terwijl je rent, terwijl je (kruislings) beweegt en de ene voet voor de andere zet. Of dat ook daadwerkelijk zo werkt weet ik niet, maar ik weet wel dat het hardlopen en praten enorm heilzaam werkt.

En waar we de titel van het blog vandaag, vorige week al hadden bedacht, heeft het woord herstel nog een extra betekenis gekregen de laatste paar dagen.

We deden vandaag bijna 2,5 uur over de halve marathon en dat was niet eens zo heel erg langzaam gezien de omstandigheden. Het voelde niet makkelijk en we voelden allebei ook dat dit kwam door de combinatie van enerzijds nog een beetje in herstel te zijn na de trailrun van vorige week en anderzijds door de emoties van afgelopen dagen.

Het voelde heel fijn om dit zo samen gedaan te hebben. De kilometers zitten weer in de benen en de voldoening is ook nu weer groot.

Herstel is ook wat we alle kinderen zo graag gunnen die te maken krijgen met kanker.

Daar is nog veel onderzoek voor nodig.

En daar is dan weer veel geld voor nodig.

Laten we daar nu geld voor inzamelen met onze training, blogs en uiteindelijk de marathon van Parijs zelf.

Wil je ook een donatie doen (als je dat al niet al gedaan hebt, waarvoor grote dank), kijk dan op:

https://supporta.cc/oht8/h1bxoae3g6