8. Dankbaarheid!

Met nog 8 weken te gaan tot de marathon van Parijs wil ik even stilstaan bij het grote gevoel van dankbaarheid.

We ontvangen zoveel leuke en lieve reacties op onze blogs en onze actie voor KIKA (https://supporta.cc/oht8/h1bxoae3g6 ) en dat is hartverwarmend. Grote dankbaarheid voelen we ook voor alle donaties die al gedaan zijn. Echt fantastisch! Natuurlijk hopen we op nog meer, zodat we ons streefbedrag kunnen halen! En zodat Hans in een paarse tutu gaat lopen. (zie een eerder blog)

Afgelopen vrijdag werden we flink in het zonnetje gezet door onze hardloopclub The Athlete Club, die een ontzettend leuk artikel maakte van een interview met ons met een heuse fotoshoot. Een speciale Valentijnsdag editie genaamd: ‘Hardlopen met hartstocht.’

Dat artikel is geplaatst op de socials van de club. Het was erg leuk om hieraan mee te werken. Om samen na te denken over alle vragen en daar uitgebreid antwoord op te geven. Dat ze daar zo’n mooi artikel van hebben gemaakt is echt super leuk.

We voelen ons dankbaar dat we kunnen hardlopen. Dat is niet iedereen gegeven en dat realiseren we ons goed.

Na de voetproblemen die ik 8 jaar geleden had, ben ik daar extra bewust van.

Dat samen hardlopen ons ook nader tot elkaar heeft gebracht is een extra, en groot geschenk waar we zeer dankbaar voor zijn.

Het lopen van een marathon is niet alleen de marathon zelf. Het overgrootste deel doe je voor die tijd in je training. De marathon zelf is de finale van de vele trainingen.

Zoals we al eerder schreven, investeren we heel wat uren om genoeg trainingskilometers te maken. Gemiddeld zo’n 50 km per week is niet niks.

Soms komt het voor dat we geen zin hebben. Dat komt bij mij vaker voor dan bij Hans.

Als ik geen zin heb, helpt het me om even stil te staan bij het feit dat ik kan hardlopen. Dat ik zoveel kan trainen. Dat ik een gezond en fit lijf heb, die dat aankan.

Dat ik mee kan doen aan een marathon en dan ook nog eens in een mooie stad als Parijs.

Dan realiseer ik me dat het niet vanzelfsprekend is. Dat ik mazzel heb dat ik dit allemaal kan en mag meemaken en doen. Ja, ik moet er wat voor over hebben. Heel veel zelfs. En dat is het allemaal waard. Ook de keren dat ik geen zin heb.

Vandaag was het weer fantastisch. Het was koud, maar met een heerlijke uitbundige zon die alles goedmaakte.

We wilden lekker in de duinen trainen en zijn er dit keer met de auto naar toe gereden.

Heerlijk om meteen het bos in te stappen en zo te starten. Nadeel is wel dat je eerst een duin omhoog moet en dat valt met koude spieren niet mee.

Rustig aan de eerste klim gedaan. Weg van het verkeer, valt er een soort rust over je. We hoorden de vogels actief fluiten. Het voorjaar zit echt al in de lucht.

Geleidelijk begonnen we wat op te warmen. Alleen de vingertopjes bleven het langst koud.

Na zo’n 3,5 kilometer voelde ik dat ook mijn spieren echt warm werden en liep ik steeds soepeler.

We hadden gekozen voor de rode route in het Schoorlse duingebied. We liepen eerst het zwaarste stuk met vele klimmetjes en afdalingen aan de rand van het duingebied. Het is een prachtige route, en ook zwaar. Stukken mul zand waren nu nog wat bevroren en daarmee lastig lopen omdat het een heel ongelijke en harde ondergrond vormde. Extra goed uitkijken voor de enkels dus.

Bij het bezoekerscentrum in Schoorl heb je een hele lange trap en als je die op rent, heb je het gevoel dat je een paar keer halfdood gaat voor je boven bent. Ik liep ‘m nu iets sneller dan gebruikelijk en moest boven echt even bijkomen voor ik weer verder liep. Gelukkig gaat het herstel ook snel als je zo fit bent, dus al gauw konden we weer door.

Zoals zo vaak genoten we ook nu weer van dit prachtige natuurgebied. Er waren veel wandelaars en andere hardlopers. Logisch met dit heerlijke zonnige weer.

Nog meer klimmetjes en afdalingen. Nog een klimduin waarvan het mulle zand normaal al heel uitdagend is, en nu extra door de vorst.

Weer een trap en weer een mooi uitkijkpunt. Even genieten van het uitzicht en weer door.

Uiteraard ook weer een plaspauze op een rustig stukje. Zo in het bos vind ik dat niet vervelend. Duizendmaal liever zo op deze manier in de vrije natuur, dan op zo’n dixi.

Na alle hoogtemeters van het eerste stuk, kwam er een stuk heerlijk vlak strand. Volop genieten. De vele schelpjes knerpten onder onze voeten.

Dan de duinen weer in, eerst langs een parkeerplaats en dan een mooi stuk door mul zand. Gelukkig had hier de zon al goed op geschenen en was dit al niet meer bevroren.

Opnieuw aardig klimmen en vervolgens weer afdalen. Dit ging uiteraard de hele tijd door, maar aan deze zijde zijn de hoogteverschillen minder groot en dus is het iets minder zwaar.

We wilden vandaag iets meer dan de gebruikelijke halve marathon. Nou ja, beter gezegd, ik wilde meer lopen. Ik wilde namelijk 23.5 km lopen, want dan kwam ik precies op 50 km uit deze week.

De training van maandagavond had ik een keer overgeslagen omdat ik erg moe was en er emotioneel nog het een en ander te verwerken was voor me. Soms voel je aan je lijf dat het beter is om even een pas op de plaats te maken en in dit geval pakte dit ook heel goed uit voor me. Alleen wilde ik toch graag nog op 50 km komen. Dat is de irritante tik van een lange afstandsloper, ha, ha.

En Hans hoor je dan niet protesteren. Die gaat over het algemeen graag nog een extra stukje door. En zo plakten we nog een extra stuk aan de rode route vast, door het PWN gebied, een mooi duingebied tussen Bergen en Bergen aan Zee.

Op het laatst kwamen we weer terug op de rode route en restte ons nog het toetje van deze lange loop. Dat toetje van vandaag heet de Schoorlse Nok en die brengt je met een zeer steile klim naar een hoogte van 48 meter!

Pfff, dat viel niet mee zo aan het eind van toch wel een zware trailrun van in totaal 25 km. Het lukte ons allebei om te blijven bewegen in het looppasje, zonder te wandelen tussendoor, tot aan de top. Zwaar en ook zo gaaf om het dan nog zo te redden! Ik voelde me extra dankbaar voor zo’n fit en sterk lichaam.

En zo konden we zeer voldaan en met een groot gevoel van dankbaarheid huiswaarts keren.