Medal Monday: terugblik op de dag van de marathon van Parijs!!!!!!

6.30 u: de wekker ging. Vandaag was het dan zover. De marathon van Parijs.

Een half jaar geleden hebben we ons hiervoor ingeschreven. Een half jaar naar uitgekeken, naar dit avontuur. Heel veel zin in gehad en ons ook af en toe afgevraagd waarom we dit zo graag willen.

Tot nu toe hebben we ontzettend genoten hier in Parijs. We hebben heel veel gewandeld en zo veel van de stad gezien. Wat heerlijk om hier samen van te kunnen en mogen genieten.

Vandaag begon ik de dag met het hardlopers gebed: Laat ons heelhuids, zonder blessures de marathon volbrengen binnen de toegestane tijd. Laat me alsjeblieft goed en rustig kunnen eten van te voren. Laat me alsjeblieft nog kunnen poepen voor vertrek en laat mijn darmen zich rustig houden tijdens de marathon. Laat me alsjeblieft niet meer dan 1x hoeven te plassen onderweg. Laat ons op tijd en niet veel te vroeg of iets te laat in het startvak staan.

Dit zijn misschien niet de dingen die je wilt lezen, maar wel dingen die er voor een hardloper toe doen. We hopen altijd ook wel dat het weer mee wil werken, het liefst droog en niet al te warm en amper wind. Maar dat is naar mijn idee, minder belangrijk dan de andere zaken.

Aankleden en ontbijten. Hans en ik hadden allebei een bakje meegenomen vanuit huis met ons ontbijt. Voor mij is dat havermout met wat pitten en zaden en rozijntjes. Dat is een ontbijt waarvan ik weet door ervaring dat ik het er goed op doe.

Er wordt wel gezegd dat je niet teveel vezels moet eten van tevoren, want je wilt niet onderweg hoeven te ontlasten. Maar bij mij heeft dit tot nu toe goed gewerkt en dan geldt vooral om niets anders te proberen op de dag van de race.

Gisteren had ik al gevraagd of we onze ontbijtjes konden opwarmen in de magnetron en of ze toevallig sojamelk hadden. Ze hadden sojamelk en dat was geen probleem. Kwamen we vanochtend beneden en bleek dat ze warme sojamelk hadden neergezet, wat ik zo bij mijn havermout kon doen. Super!

Onze start was pas om 10.09 u, maar toch stonden we vroeg op. Het advies wat ik kreeg voor mijn eerste marathon, was om 3 uur voor de start te ontbijten. Dan heeft het lichaam de tijd om rustig wakker te worden, de energie van het ontbijt goed op te nemen en dat helpt tijdens de loop.

Bij de voorgaande marathons was de tijd tussen ontbijt en start, reistijd om naar de start te kunnen komen. Wij zaten nu op zo’n 10 tot 15 minuten wandelen naar de start toe. Dus we hadden heel veel tijd tussen het ontbijt en het vertrek. Dat voelde heel gek en best ontspannen, hoewel we al niet meer erg ontspannen waren door de zenuwen.

Voor vertrek aten we nog even een broodje en daarna vertrokken we ruim op tijd naar de Arc de Triomph, onderweg nog een banaan etend.

Daar was het een chaos van mensen. Supporters en hardlopers. Veel supporters liepen met hun hardlopers mee tot aan het startvak op de Champs Elysees. Heel begrijpelijk, maar daardoor duurde het vrij lang voor we goed en wel in het startvak waren.

We konden nog even een foto maken van ons met de Arc de Triomph op de achtergrond.

Al snel konden we een heel eind richting start lopen met ons startvak. Hans pleegde nog een plasje en ik had het gevoel dat ik het wel kon redden tot het 10 km punt. Dan hoefde ik maar 1x op zo’n (vieze) dixi.

Vervolgens was er muziek, werden we aangemoedigd en konden we weer verder. En toen stonden we stil, met zicht op de start en nog heel veel mensen voor ons (en ook heel veel achter ons).

Af en toe kwam er wat beweging in de rij, en dan stonden we weer een poosje stil. En dat duurde en duurde.

Toen we wat dichterbij waren, zagen we dat er telkens kleine groepjes doorgelaten werden en dan weer even niet. Tja, dan duurt het lang ja. Inmiddels moest ik eigenlijk wel al plassen, maar bij elke dixi stond nog een rij.

Achteraf gezien had ik dat beter toch wel kunnen doen.

Dit wachten vonden we allebei heel vervelend. Alles wat we aan warming up hadden gedaan, had al geen zin meer door het lange stilstaan.

Toen we echt bijna bij de start waren, at ik maar even suikerreepje en een suiker/magnesium tabletje, want het was al bijna een uur geleden dat ik mijn banaan had gegeten. Als ik dit had geweten, had ik de banaan pas veel later gegeten.

Uiteindelijk konden we pas om 10.48 u van start!

Wat een heerlijkheid om te kunnen rennen! Eindelijk in beweging.

Een voordeel van deze kleinere groepen, was dat we wel meteen ruimte om ons heen hadden voor het lopen en dat liep wel heel prettig.

Ik was erop voorbereid dat de rest van de lopers meteen een flink hoog tempo zou lopen. We zaten namelijk in een startvak met een geschatte eindtijd van ongeveer 4 uur. Maar tot mijn verbazing gebeurde dat amper. De meeste lopers liepen net als wij, een stuk langzamer dan nodig is om 4 uur te kunnen halen.

Ik was me heel erg bewust van hoe bijzonder het was om over de Champs Elysees te mogen hardlopen.

We liepen langs de Obelisk op de Place de la Concorde en een stukje langs de Tuileries. Een rondje om l’Opera en door naar het Louvre. Super gaaf om daar onder de poorten door te lopen, het plein op voor het Louvre, en aan de kant van de Seine via de poorten weer weg te gaan.

Vervolgens een stukje langs het Louvre op en er achterlangs.

Rond het 5 km punt moest ik helaas al plassen, dus hielden we kort pauze. Daarna weer verder richting Place de la Bastille.

Tot nu toe liepen we heerlijk en was het echt genieten. Het weer was perfect met 16 á 17 graden en bewolking. Het had de avond ervoor geregend en daardoor was er minder stof in de lucht dan de dagen hiervoor.

De sfeer was bijzonder goed, het publiek enthousiast.

Omdat we allebei toch hadden besloten om met een paarse tutu te gaan lopen, vielen we enorm op en kregen we veel extra aandacht en aanmoediging. Vooral Hans natuurlijk.

Ergens onderweg zou een supporterspunt van TUI zijn, maar die hebben we gemist.

Geleidelijk liepen we richting Bois de Vincennes.  Heerlijk om na een stuk stad, even wat meer groen om ons heen te hebben.

We liepen langs een chateau wat meer op een klooster leek, en kwamen langs een paardenrenbaan.

Toen we zo’n 18 km erop hadden zitten, moest ik alweer plassen. Zo vervelend. Maar we liepen nog in het bosgebied, dus uiteindelijk gewoon brutaal de bosjes ingedoken. Zoveel fijner dan een dixi!

En voordat we er goed en wel erg in hadden zaten we al halverwege.

We konden ons onderweg heerlijk vermaken door naar de omgeving te kijken en ook door naar andere lopers te kijken. Ergens rond de 6 km, liep een man voorbij die een moeizame en zo te horen al flink versnelde ademhaling had. Ik vroeg me af hoe hij de marathon zo kon volbrengen.

We zagen een man die op blote voeten liep. Tot nu toe hebben we iedere marathon wel een of meer lopers op blote voeten gezien. Dat lijkt mij toch erg onplezierig.

Er was een man op vrij hoge leeftijd die tamelijk moeizaam liep. Ik hoop dat ook hij het heelhuids heeft kunnen volbrengen.

Helaas zagen we ook iemand langs de kant liggen die eerste hulp kreeg. We hoorden een ambulance aankomen. Dat vind ik echt wel heftig om te zien. Later op het parcours zagen we nog een paar mensen die onwel geworden waren.

We zagen mensen van alle leeftijden en allerlei pluimage. Dat vind ik zo ontzettend leuk om te zien.

De verzorgingspunten waren super goed. We hadden zelf een opvouwbaar bekertje mee, die je bij elke post kon vullen met water. Veel posten hadden ook eten en dat waren niet alleen stukjes banaan, maar ook ander fruit, stukjes ontbijtkoek, cake, suikerklontjes en zoute snacks.

We hadden zelf onze suikerreepjes en gelletjes mee en ik probeerde dat wat af te wisselen met stukjes banaan.

Daarnaast probeerde ik goed te drinken.

We hadden afgesproken om bij de posten even te wandelen zodat we rustig konden drinken.

Ondanks dat, ging mijn maag toch geleidelijk steeds meer in protest.

Rond de 25 km kreeg ik al last van wat zeurende spieren. Dat is al best snel. We waren inmiddels terug in de stad en liepen een heel stuk langs de Seine. Hier hadden we wat tunnels en dat betekende lekker naar beneden lopen en vervolgens een beste klim omhoog.

Vanaf de Seine zagen we de torens van de Notre Dame, opnieuw Place de la Concorde, en een heel stuk later ook de Eifeltoren. Super gaaf om al rennend zoveel bezienswaardigheden te kunnen zien.

Rond de 32 km vond mijn maag het genoeg en wilde er niets meer in. Alleen af en toe een klein slokje water.

Hans was me enorm tot steun en dat was heel erg fijn. Mijn wereld werd kleiner en ik zag minder om me heen. Ik trok me terug in mijn eigen bubbel om zo te focussen op mezelf en de strijd die ik nu aan het leveren was met mezelf.  Nog 10 km doorzetten.

Rond de 35 km gingen we Bois de Boulogne binnen. Het was een brede weg door een bos, maar echt veel van dat bos zag je zo niet via die weg.

We gingen flink heuvel op en haalden hierbij heel veel mensen in die gingen wandelen. Bovenop was een verzorgingspost en daar wilde ik nog een beetje water en even iets langer wandelen. Vervolgens kon ik er weer tegen. Hans had het inmiddels ook wat zwaarder gekregen maar liep nog heel sterk.

Tergend langzaam, en gek genoeg tegelijkertijd ook best nog snel, kwamen we dichterbij de finish. Hans was echt kilometer voor kilometer aan het aftellen.

We kwamen het bos uit en wisten dat ons nog een pittige klim te wachten stond in de stad. Tijdens die klim moesten we nog regelmatig uitwijken voor andere lopers en dat voelt dan zo enorm vermoeiend! Het liefst wil je dwars door ze heen lopen, of ze even flink uitschelden omdat ze in de weg lopen. Dat is puur de vermoeidheid die spreekt.

En de mentale kracht helpt je door dit soort moeilijke momenten heen.

We konden nog steeds blijven rennen en haalden ook bij deze klim veel mensen in. Vervolgens kreeg Hans het even heel moeilijk met pijn in zijn buik en kon ik hem even steunen.

Toen kwamen we bij de laatste 1,2 km. Het publiek was hier ruimschoots en super enthousiast aanwezig. Wat een energie gaf dat. Vervolgens een bord waarop stond nog 500 meter.

Het publiek stond achter hekken waar reclame borden tegenaan vastzaten. Ze klapten massaal met hun vlakke handen tegen deze borden!!! Wauw, wat een geluid! Wat een energie! Gigantisch!

Ik kreeg er kippenvel van en de tranen schoten in mijn ogen.

We hadden het bijna gehaald en werden door dit publiek en dit geweldig imposante geluid zowat naar de finish gedragen! De bocht om en daar zagen we de finish met de Arc de Triomph op de achtergrond! Wat gaaf!

Hans greep mijn hand vast en zo liepen we de laatste meters naar de finish. Lachend en huilend tegelijkertijd!

Direct na de finish kwam de ontlading. Moe als je bent na zo’n langdurige inspanning, ben je ook een heel stuk emotioneler. En daarnaast zijn we ons er enorm bewust van dat het niet vanzelfsprekend is dat je even een marathon uitloopt. We schreven al eerder dat er zoveel kan gebeuren van te voren en onderweg, waardoor je het volbrengen van de marathon wel kunt vergeten. Je bent met zo’n lange afstand extra kwetsbaar.

We voelden ons enorm dankbaar dat we het zo konden lopen. Heelhuids over de finish in 4:30:23. Evengoed nog een heel nette tijd voor rustig aan lopen.

Onze hartslag was redelijk laag. Veel lager dan voorgaande marathons.

We voelden ons trots op deze prestatie. Onze 5^de marathon en nu op zo’n speciale plek. En helemaal samen opgelopen, dat maakt het allemaal extra speciaal.

Na de ontlading liepen we verder en kregen we ons finishers T-shirt. Een stukje verderop onze welverdiende medaille. En wat voor 1! De mooiste tot nu toe!

Buiten het terrein voor de lopers, stond TUI iedereen op te vangen. Even een foto, even gekletst en toen terug naar het hotel. Fijn om even een stukje te wandelen, al voelde dat wat moeizaam.

Na rekken en douchen, schoven we aan bij de borrel die TUI organiseerde in de ontbijtzaal. Erg gezellig om de verhalen van andere lopers te horen. Op een gegeven moment was ik die drukte (en slechte akoestiek) zat en zijn we weer terug naar onze kamer gegaan. Nu konden we echt even ontspannen en bijkomen van dit avontuur.

Wat een geweldige ervaring weer!

Naderhand kregen we ook nog wat donaties erbij. Dat maakte het feest nog completer. Wat super!

Doneren kan nog steeds via: https://supporta.cc/oht8/h1bxoae3g6