Een week later! De afsluiting!

Hoe gaat het na een marathon?

Nou, het korte antwoord is stijfjes en pijnlijk.

Maar heel eerlijk gezegd viel dat dit keer reuze mee.

Op de zondagavond, na even rust, gingen we weer wandelend op pad om nog ergens een hapje te gaan eten. We hadden wel een goede maaltijd nodig. Vooral veel eiwitten.

Een restaurant op ongeveer 1 km afstand was prima wandelend te doen. Sterker nog, de beweging van het wandelen deed erg goed.

Als je dan een tijd gezeten hebt sta je wel heel stijfjes op. De eerste passen zijn ook behoorlijk stijfjes en dan gaat het wel weer.

We hadden onze finishers T-shirts aangetrokken en onze medailles omhangen en we zagen veel meer medaille dragers lopen. Het viel ons op dat iedereen elkaar feliciteerde met de prestatie. En helemaal leuk, ook andere mensen feliciteerden ons. Dat gaf een heel leuke sfeer.

In het restaurant zaten ook meer marathon lopers. Herkenbaar aan de enigszins vermoeide, en vooral ook stralende gezichten, naast de shirts en medailles. Wij waren duidelijk niet de enigen die zich heerlijk euforisch voelden.

Daarbij kwam bij mij nog het gevoel van de heerlijk indalende alcohol van de TUI borrel in het hotel.

Ik had slechts een klein glaasje wijn en een klein glaasje bubbels gedronken, maar na 6 weken geen alcohol drinken en de mega inspanning van de dag, was het effect van de alcohol al heel snel te merken.

We hebben er heerlijk gegeten en daarna weer een fijne wandeling terug naar het hotel, met nog meer felicitaties onderweg.

Meestal slaap ik de nacht na een marathon wat slechter. De benen zijn vaak wat onrustig en alle indrukken moeten verwerkt worden. Dit keer had ik vrij redelijk geslapen. We waren wel wakker geworden van andere hotelgasten. De volgende ochtend bleek dat dit ook reisgenoten waren, die iets meer hadden gefeest (en overduidelijk gedronken) op het halen van de marathon.

We konden een klein beetje uitslapen en dat was heerlijk.

Bovenaan de trap stonden we even te twijfelen. Gaan we met de trap of met de lift naar beneden? Onze benen voelden eigenlijk best redelijk goed. Wel wat spierpijn, maar niet gigantisch veel. Dus we gingen met de trap naar beneden naar de ontbijtzaal en dat viel reuze mee.

Gezellig om bij het ontbijt nog wat andere lopers te spreken. Opvallend was dat er heel veel gegeten werd door de lopers. Ik had zelf ook een gigantische trek.

Na het ontbijt was het dan echt tijd om onze spullen in te pakken en uit te checken.

We hadden besloten om weer wandelend naar Gare du Nord te gaan. Het was tenslotte maar 4,4 km en we zouden genoeg zitten tijdens de treinreis.

Het was heerlijk weer. De zon scheen weer volop en de temperatuur ging weer vrolijk richting de 20 graden. Wat hadden we toch een mazzel gehad met de marathon zeg! Dat we bewolking hadden en slechts 17 graden! Dat scheelt toch heel veel.

We kwamen weer langs de Moulin Rouge en niet veel later langs de voet van de Mont Martre waar we nog even zicht kregen op de Sacre Coeur.

We hadden allebei weer ons finishers T-shirt aan en Hans had zijn medaille om. Ik vond het iets te veel bungelen, dus had ‘m in mijn tas gestopt. Ook tijdens deze wandeling werden we onderweg gefeliciteerd door diverse mensen. Wat is dat toch bijzonder! Dat heb ik niet eerder zo meegemaakt. Super leuk!

Zo wandelend door een ontwakend Parijs naast mijn lief, voelde ik me een bijzonder rijk mens. Wat hebben we het fijn gehad in Parijs. Weer mocht er een droom uitkomen. We hebben veel gezien en gedaan en ondanks het vele wandelen en traplopen in de dagen voor de marathon, deze gezond en wel kunnen uitlopen in een heel mooie tijd. Deze ervaring neemt niemand ons meer af. Dit nemen we mee in onze harten.

Verbazend snel waren we bij het station. Bij een bakkertje kochten we nog even een belegd stokbroodje voor onze lunch onderweg en daarna gingen we het station binnen.

We hoefden niet heel lang te wachten voor we de trein in mochten.

De reis verliep opnieuw heel comfortabel en voorspoedig. Ik heb me heerlijk bezig gehouden met het schrijven van het verslag van de marathon zelf. Tussendoor af en toe kletsen met Hans.

De tijd vloog voorbij terwijl het landschap om ons heen geleidelijk weer veranderde.

In Amsterdam hadden we even wat vertraging, en dat gaf ons helemaal niets. We hadden de tijd en genoten gewoon van het zijn en het zijn met elkaar.

Vanaf station Alkmaar liepen we de 2 km naar mijn huis. Tussendoor elkaar even herinnerend dat het echt waar was. We hadden echt onze 5^de marathon gelopen!

Het is zo’n bijzonder gevoel!

In Parijs hadden we een klein flesje champagne gekocht om te kunnen proosten na de marathon. Vanwege de TUI borrel hadden we deze nog niet geopend, dus dat deden we nu, na de reis.

In alle rust proosten op onze geweldige prestatie en geweldige ervaring!

Telkens kwamen er weer flarden naar boven van alle indrukken die we kregen tijdens onze reis. Zo leuk om dat aan elkaar te kunnen vertellen. Zo kregen we het over de Nederlandse vrouw die ons inhaalde en tijdens het inhalen zei dat ze het geweldig vond dat we voor Kika liepen! Super leuk.

We moesten ook weer even denken aan de heel enthousiaste jonge Nederlander die zijn allereerste marathon hier liep, waar we even een klein stukje mee op hebben gelopen. Zo leuk om zijn enthousiasme te zien en te voelen.

Er was ook nog een andere Nederlander waar we een stukje mee opliepen. We haalden hem in en vanwege onze Kika shirts wist hij wat wij Nederlanders waren. Hij haakte bij ons aan, duidelijk in voor een praatje. Hij bleek in Parijs te wonen en ook voor hem was het zijn 5^de marathon. Al pratend ging ons tempo steeds wat sneller en op een gegeven moment liepen we 5.30 minuut per kilometer. Dat was me echt te snel. Dat zei ik tegen Hans en wij lieten ons weer terug zakken naar het tempo wat we eerder liepen. Die man liep wel door, maar ik zag dat ook zijn tempo weer wat inzakte.

Het duurde dan ook niet heel erg lang voor we hem weer inhaalden. Bij een verzorgingspost waar wij onze tijd namen, haalde hij ons weer in. En een tijd later haalden wij hem weer in. Op dat punt was het wat drukker en niet veel later weer een verzorgingspost. Zo kwam het dat we na weer een aantal kilometers hem opnieuw inhaalden. Het leek wel stuivertje wisselen.

Dit was zo rond de 26 a 27 kilometer en weer haakte hij bij ons aan. Hij vroeg hoe het met ons ging en ik zei eerlijk dat ik er al een beetje moeite mee kreeg. Hij bleek er al vrij veel moeite mee te hebben. Hij was op dat moment aardig negatief vonden Hans en ik. Hij vond het zo saai en dan moest het hele saaie bos (Bois de Bologne) nog komen. Na een kilometer of wat, moest hij toch weer afhaken. Daarna zijn we hem niet meer tijdens de marathon tegen gekomen. Verbazend genoeg wel weer na de finish. Hij zei toen dat hij heel blij was geweest dat hij ons tegen was gekomen, want dat had hem echt even door een moeilijk punt heen geholpen. Wat ontzettend leuk om te horen. Dat verklaarde zijn negativiteit van dat moment wel. Fijn dat we een stukje positiviteit hebben kunnen uitstralen en hem daarmee hebben kunnen helpen.

Dinsdag hadden we een dagje sauna geboekt. Heerlijk een dagje relaxen en nog meer tijd te hebben om onze ervaringen te delen en indrukken te verwerken terwijl onze spieren verder mochten herstellen. De spierpijn was eind van de dag zo goed als verdwenen.

Woensdag was het dan weer terug naar de realiteit. De vrije dagen waren voorbij en het werk riep weer. Er lag een berg mailtjes te wachten, waar ik niet eens helemaal doorheen kwam.

Uiteraard nam ik wel mijn prachtige medaille mee om bij mijn collega’s mee te kunnen pronken.

Hans had dat ook gedaan en genoot ook van het feit dat hij zijn verhaal kon vertellen aan collega’s. Het is gewoon erg leuk om telkens je verhaal te kunnen vertellen. Zo ben je dan toch weer eventjes een beetje terug in Parijs.

De middag had ik alweer vrij, dit keer om mijn jarige dochter te kunnen opzoeken en met haar en haar broer te gaan uiteten.

Donderdag was voor mij wel een lange werkdag. Op de paar rustige momenten tussendoor, was ik in gedachten weer terug in Parijs. Flink nagenieten van de hele reis.

Ondertussen genoten we ook van de vele, super leuke en lieve reacties die we kregen, zowel persoonlijk als via diverse berichtjes en via Facebook, LinkedIn en Hans ook via Instagram.

Wat is er ongelooflijk leuk en veel met ons meegeleefd. Super lief en hartverwarmend.

Zo stond de hele week in het teken van flink nagenieten en het besef goed laten indalen dat we het weer gedaan hebben. Voor de 5^de keer een hele marathon gelopen! En wat voor een!

Vanochtend heb ik pas weer een eerste loopje gelopen na een week van rust. Hans had gisteren zijn eerste loopje en wilde gelukkig vanochtend nog een keer gezellig samen met mij lopen.

Wat een reis is het geweest. Een half jaar van voorpret en trainen. 25 blogs geschreven en met deze laatste komen we op 26 schrijfsels op 46 pagina’s. Ik heb mijn liefde voor schrijven herontdekt.

In al die weken zoveel leuke en lieve reacties gehad.

En in al die weken een geweldig mooi bedrag kunnen halen voor Kika! Daar zijn we echt super blij mee!

Het eindbedrag waarmee we onze actie nu afsluiten is: € 1830,-

We hebben geprobeerd om iedereen die een donatie gedaan heeft, persoonlijk te bedanken. Dit lukte niet altijd omdat het er soms bij inschoot door drukte en er ook anoniem gedoneerd is.

Bij deze willen we iedereen vanuit ons hart bedanken voor zowel de gulle donaties als de geweldige steun en aanmoediging!

Vol dankbaarheid komt nu met dit laatste blog een einde aan ons Parijs avontuur!

DANK, DANK, DANK!

Veel liefs van Hans en Caroline!