Daar zitten we natuurlijk niet op te wachten, op een kink in de kabel. En al helemaal niet 6 weken voor de marathon wat de zwaarste trainingsperiode is.
Het ging zo goed. We hadden allebei vorige week ruim 65 km gelopen en we wilden deze week en de komende 3 weken ook ten minste 60 km per week afleggen.
Voor vandaag hadden we een hele mooie loop bedacht van 35 km. Van het station van Castricum naar de duinen en via een mooie trail-route naar Bergen en vandaar terug naar Alkmaar. Het weer was er prachtig voor. Een heerlijke zon en weinig wind.
Maar, je leest het al tussen de regels door, dat is er niet van gekomen. Want er kwam een kink in de kabel.
Afgelopen dinsdag werd ik verkouden.
En die verkoudheid werd alleen maar erger.
Op woensdagmiddag voelde ik me steeds beroerder worden. Een onrustige nacht volgde en op donderdag ben ik ziek thuis gebleven. Mijn hoofd zat vol, ik had daar flinke hoofdpijn en spierpijn bij. De lymfeklieren in mijn hals waren opgezet en pijnlijk. Ik bleef de hele dag flink niezen, hoesten en snotteren en mijn energieniveau was zeer laag.
Hans en ik hadden donderdagavond training van onze hardloopclub, maar dat ging me echt niet lukken. Een kleine wandeling in het park, was al meer dan genoeg.
Ook op vrijdag zat hardlopen er niet in. Ik voelde me ietsje beter, maar nog steeds ziek. Het doen van de boodschappen had al een enorme impact. Gelukkig had ik daarbij hulp van mijn zoon. Verder nog een kleine wandeling kunnen maken en daarmee was de energie alweer op voor die dag.
Gisteren voelde ik me nog net zo beroerd als vrijdag, hoewel ik minder snotterde, niesde en hoestte. Het hoesten was ook minder pijnlijk. Maar de hoofdpijn was er nog en mijn energie was nog steeds heel erg laag.
Met iedere dag die ik verder kwam en niet kon hardlopen, zag ik mijn hardlooptraining als het ware steeds verder instorten. Ik had maandagavond voor het laatst gelopen en kon zo niet aan mijn kilometers komen. Daar baalde ik van.
Het werd steeds duidelijker dat de lange loop vandaag er niet in zou zitten voor me. En ook dat was (en is) enorm balen. We plannen die lange lopen al lang van tevoren en houden daar rekening mee met al onze andere plannen. Geen afspraken voor de zaterdagavond ervoor bijvoorbeeld, want we willen dan vroeg naar bed kunnen. Het liefst in een weekend dat Hans geen jongens heeft, want hij ziet ze al niet veel, en als ze er dan zijn dan wil je het liefst niet te veel of te lang weg zijn.
We zouden nu 35 km lopen, over 3 weken 32 km en dan 3 weken later de marathon. Mooi verdeeld zo en uit ervaring weten we dat dit werkt voor ons.
Maar nu kon dat dus niet.
Dus wat nu?
Hans had natuurlijk alleen kunnen gaan.
We vinden die lange lopen echter veel fijner om samen te lopen. Om het samen te ervaren. Om samen af te zien. Gewoon gezellig samen.
Over 2 weken zouden we deze loop alsnog kunnen lopen. Dan zitten we 4 weken voor de marathon. Maar dan kunnen we niet nóg een 30+ loop doen, want dan zit je met te weinig hersteltijd tussen de lange lopen, of met te weinig hersteltijd tot de marathon.
Zo zie je maar, hoe het niet kunnen lopen van de lange loop volgens de planning, best wel gevolgen kan hebben. En daarmee komen dan ook de twijfels. Zijn we dan wel voldoende voorbereid voor de marathon? Gaat het dan nog wel lukken? Gaat het dan niet toch weer heel erg zwaar worden?
Tegelijkertijd weet ik dat we mogen vertrouwen op alle kilometers die we al in de benen hebben. De training hangt niet af van deze week van amper kilometers maken.
We zijn sterk, fit en goed getraind. De trailrun van 34 km, 4 weken geleden hebben we prima gered.
Vorig weekend heb ik in 3 dagen (vrijdag, zaterdag en zondag) bij elkaar 52 km gelopen. Ook dat ging prima.
Op dit moment is zorgen voor een goed herstel het meest belangrijke.
Vandaag begon ik met nog steeds een vol hoofd en hoofdpijn, maar ook met ietsje meer energie. Dus ik besloot om in ieder geval wel weer te gaan lopen. Hans had besloten om vandaag een halve marathon te lopen. Mijn dochter wilde ook gaan lopen, zij een rondje van 15 km.
En zo gingen we met z’n drieën op pad.
Het begin ging bij mij heel erg moeizaam. Krakend, steunend en kreunend kwam het motortje weer in beweging. Mijn hoofd vond het in het begin ook echt niet grappig, dat extra gebonk door iedere landing.
Mijn dochter was heel gezellig aan het kletsen en dat gaf fijne afleiding. Het heerlijke zonnetje scheen volop en ook dat hielp enorm. Ik voelde me blij dat ik weer iets meer kon doen aan bewegen dan alleen een kleine wandeling.
Geleidelijk kwam ik er wat beter in en liep ik makkelijker.
Mijn dochter nam na ongeveer 2 km een afslag en Hans en ik liepen samen nog een stuk verder.
Het liefste was ik helemaal met hem meegelopen. Het was echter duidelijk dat ik genoegen moest nemen met een kleine loop. Het was vermoeiend genoeg zo.
Dus ik nam de kortste weg naar huis terug en kwam zo op een rondje van 7 km uit.
In totaal 13,5 km gelopen deze week ipv de 60 die ik wilde.
Het is niet anders. Ook dit kan erbij horen, bij het hele proces van trainen voor een marathon.
Nu de rust pakken die nodig is voor een goed herstel. Dag voor dag kijken hoe ik me voel en wat er mogelijk is.
Ik ben er nog niet, maar de langzame kilometers van vandaag hebben wel goed gedaan. Sporten kan ook helpend zijn bij een kop vol snot.
Soms kan een week rust ook juist heel positief uitpakken voor een training en daar hoop ik nu maar op. En ik hoop dat ik nu weer kan opbouwen, zodat ik volgende week weer gewoon 21 tot 25 km kan lopen en over 2 weken de lange loop van 35 km.
Natuurlijk hopen we ook dat er verder geen kinken in de kabels meer komen.
En we hopen op nog heel veel mooie donaties voor KIKA!
Wil je ook een donatie doen? Iedere euro is zo van harte welkom.
Voor Kika natuurlijk voor het vele onderzoek wat ze willen doen om kinderkanker de wereld uit te helpen en voor ons als extra motivatie in onze training!
Kijk op: https://supporta.cc/oht8/h1bxoae3g6
Reactie plaatsen
Reacties