Als je zoveel kilometers loopt als wij doen, zijn fysieke ongemakken onvermijdelijk. En als je leest wat voor fysieke ongemakken er allemaal bij kunnen horen, dan hebben wij tot nu toe nog veel mazzel.
Je leest en hoort bijvoorbeeld over vreselijke blaren en daar hebben wij amper tot geen last van. Ik had 1x een flinke blaar toen ik voor mijn eerste marathon trainde. Oude sokken waren toen het probleem en de les daarvan heb ik geleerd.
1x had ik bijna blaren. Dat was tijdens een 32 km run (in de training voor de marathon van Amsterdam afgelopen oktober), waarbij we na 10 km flinke regen kregen en die regen bleef de hele run aanhouden. Toen waren onze voeten behoorlijk doorweekt geraakt. Naderhand zag ik dat mijn voetzolen hierdoor behoorlijk week waren geworden en al aardig gevoelig. Maar gelukkig nog net geen blaren.
Waar we wel regelmatig last van hebben zijn schuurplekken. Die kunnen op diverse plekken voor komen en dat voel je meestal pas als je na de loop onder de douche staat. Dan stroomt het zoute zweet over de wondjes en dat prikt heerlijk.
Gelukkig zijn er manieren om dit te voorkomen. Bijvoorbeeld een strookje tape op een bepaalde plek (bij mij een vaste plek onder mijn bh-bandje) of insmeren met een vette zalf. Vaseline wordt veel gebruikt, maar dat werkt bij mij om de een of andere reden niet zo goed. Gelukkig heb ik een andere zalf die wel goed werkt. Je moet het alleen niet vergeten. Ik heb zo een paar plekjes op mijn rug die regelmatig schuren als ik geen hemd of thermoshirt draag. Dat is in de winter dus geen probleem, maar zodra het weer warmer wordt en ik geen onderlaag meer nodig heb, vergeet ik dat nog wel eens.
Schuurplekken kunnen echt overal voorkomen waar iets schuurt, huid over huid (bijvoorbeeld de liezen), losse kleding over huid (bijvoorbeeld de tepels bij een man) of de rugtas op de blote huid. Soms ook een wat hardere naad van bijvoorbeeld een korte mouw. Ik heb zelfs een keer gehad dat het koordje van mijn broek in mijn navel terecht kwam en daar heeft geschuurd.
Een irritant probleem wat gelukkig meestal heel snel geneest.
Het komt ook vrij regelmatig voor dat je tijdens de loop wat (meestal) lichte verwondingen oploopt. Bijvoorbeeld als je te dicht langs een tak loopt, waardoor deze krast over je huid. Of wanneer je verkeerd op een tak stapt, waardoor deze opwipt en tegen je scheenbeen van je andere been knalt. Of als je valt en schaafwonden oploopt.
Tijdens een plaspauze door de bosjes lopen en je dan openhalen aan takken van een braamstruik die je te laat hebt opgemerkt (dit had ik vorige week nog). Of tijdens het hurken net niet zien dat er daar net een brandnetel stond (ja, ook echt een keer gebeurd, afgelopen zomer in de polder).
Ik lees ook nog wel veel over lopers die regelmatig aandrang krijgen voor de grote boodschap tijdens het lopen. Ook erg oncomfortabel! Gelukkig hebben wij hier amper last van, maar ik heb het wel een paar keer gehad. 1x moest ik echt de bosjes in en daar voelde ik me heel vervelend bij. Gelukkig kon ik het de andere keren lang genoeg ophouden tot we weer thuis waren.
Uiteraard hebben we regelmatig last van een pijntje hier of een pijntje daar. Vaak is dit in de spieren of de pezen. Soms kan dat even heel venijnig zijn. Afgelopen vrijdag deed ik een loop met tempoblokken. Bij het tweede tempoblok (waarbij je een bepaalde afstand of tijd even een stuk sneller loopt) deed mijn rechter knie even venijnig pijn. Een paar passen en daarna ging het weer. Gisteren voelde ik een soort zeurende pijn in die knie, maar vandaag had ik er geen last meer van, ook niet tijdens onze lange loop.
Ongeveer een jaar geleden, in de aanloop naar de marathon van Rotterdam, kreeg ik last van mijn hamstrings in mijn linker been. Een heel specifieke plek die ik vooral voelde als ik meer kracht moest zetten, tijdens heuvel op lopen. Het voelde best gek en het werd niet erger tijdens een lange loop. Het voelde als een blauwe plek. Toen ik maar eens ging kijken met een spiegel, zag ik dat het inderdaad gewoon een blauwe plek was! Waarschijnlijk had ik me weer eens gestoten ergens aan, en dat vergeten. Met een week was het weer zo goed als over.
Teennagels krijgen het blijkbaar ook zwaar te verduren bij lange afstandslopers. Ik lees vaak dat lopers teennagels kwijt raken als gevolg van het vele lopen. Dat klinkt als een heel akelig iets.
Helaas moet ik zeggen dat mijn teennagels van mijn grote tenen ook niet erg blij met me zijn. Van 1 nagel is al een hoekje losgelaten en de andere begon ook al een beetje. Een pedicure adviseerde wandelwol en dat leek een tijdje wel te helpen. Toen vond Hans een soort siliconen hoesjes voor over de tenen. Dat leek ideaal, maar toch gingen mijn teennagels er minder goed uitzien. Tijdens de trailrun van 6 weken geleden, kwam ik erachter dat ik met mijn tenen voorin de schoenen kom en ze zo telkens een beetje stoot. Anders veteren van de schoenen (waardoor je hielen beter achterin de schoen blijven) hielp hier niet in. Nu heb ik een paar schoenen gekocht die een halve maat groter zijn en hoop ik dat dit voldoende helpt en dat de nagels toch weer kunnen herstellen.
Ik ben niet volledig in mijn opsomming van fysieke ongemakken, maar hopelijk geeft dit wat inzicht in de dingen waar niet zo vaak over gesproken wordt, en die er toch ook gewoon bij horen.
Met nog 4 weken te gaan tot de marathon van Parijs, liepen we vandaag onze laatste 30+ loop. We liepen de trailrun die we eigenlijk 2 weken geleden hadden willen lopen.
Hans had een trailrun gevonden bij MudSweat trails en dit was een NS trail.
We gingen wandelend naar het station in Alkmaar (2km) en pakten de trein naar Castricum. Daar begon de trail meteen vanaf het station. Eerst een stukje vlak en meteen onverhard. En toen zagen we al snel een vrij hoge trap opdoemen. Pfoeh, meteen een pittige start dus.
Het bracht ons wel naar een prachtig uitzicht punt! Het was best nog koud, zonnig en kraakhelder! Daardoor konden we ver kijken. Heel mooi begin zo.
Klimmen met koude spieren is niet ideaal (dus we deden dat ook rustig aan), maar afdalen met koude spieren is minstens zo vervelend. De gewrichten zijn dan eigenlijk nog helemaal niet klaar voor een flinke schokbelasting, dus ook dit moesten we echt rustig aan doen.
We liepen een mooi bos in, en over leuke paadjes begonnen we geleidelijk op te warmen en in een fijn ritme te komen. Pas na zo’n 4 km liep ik echt lekker.
Het was genieten zo samen. Heerlijk pratend en toch ook ‘oor’ hebben voor de vele, uitbundig fluitende vogels. We genoten ook van de nieuwe paden die we nog niet eerder gelopen hadden.
Na het bos volgde wat meer duin en een steeds meer open terrein.
Ai, misschien had ik toch iets eerder mijn plaspauze moeten houden, maar de blaas gaf aan dat het nu wel genoeg was. Ik liep van het pad af om wat bosjes heen en dacht dat ik voldoende verborgen zat. Tot ik zag dat ik heel zichtbaar was vanaf hetzelfde pad een stuk terug, omdat je daar een stuk hoger stond. Oeps!
Er liepen daar 2 vrouwen, maar het was redelijk ver weg en ik moest toch echt nodig. Dan maar gewoon gaan. Het is wat het is.
Eenmaal weer terug bij het pad, waren die vrouwen inmiddels dicht genoeg bij dus ik maakte een opmerking over dat een pitstop soms even hard nodig is. Ze reageerden heel vriendelijk.
Hans was op het leuke idee gekomen om de flyer die we voor onze Kika actie hebben gemaakt, achter op onze rugtasjes te spelden. Een van deze vrouwen wilde even lezen wat er op de flyer stond. Zo raakten we in een heel leuk gesprek. Zij maakten een foto van ons en een foto van de QR code van onze actie. Ze vonden het zo leuk dat we voor Kika liepen dat ze beloofden om ook een donatie te doen. Nog voor we thuis waren, zag ik dat ze inderdaad een donatie hebben gedaan van € 5,-. Super lief en leuk dat ze dat gedaan hebben.
Hans en ik liepen weer blij verder door het prachtige landschap. Heuvel op, heuvel af en veel, heel veel mul zand!
We zagen een kudde Schotse Hooglanders waarvan er 2 langs het pad stonden. Gelukkig lieten ze ons rustig doorlopen.
Er waren nog een paar stukken die iets te nat waren, maar het meeste was al goed opgedroogd en begaanbaar. Fijn dat de nattigheid in de duinen na zo’n anderhalf jaar, nu afneemt.
Via Castricum naar Egmond aan Zee en daar hadden we een klein stuk strand.
De wind hier was guur en stevig en die hadden we pal tegen. Dat voelden we op de open stukken in de duinen ook al, maar hier op het strand nog veel sterker.
Vervolgens weer de duinen in en daar volgde nog heel veel meer mul zand! Dat mulle zand maakte deze loop extra zwaar.
De zon verdween geleidelijk steeds meer achter de wolken, maar het was evengoed prima loopweer.
Via de duinen tussen Bergen en Egmond liepen we naar het Bergense bos. We kwamen weer in het gebied waar we vaak lopen.
Onze benen gaven aan dat we tot nu toe een behoorlijk zware loop hadden gehad. Anders gezegd, we begonnen al flink moet te raken in onze beenspieren.
Deze trailrun liep van station naar station en daarom wilden we ook langs het station van Alkmaar lopen en daarna naar huis. Dat betekende dat we, toen we al bijna thuis waren, nog een extra lus gingen maken. Dat voelde heel erg raar en het kostte wel wat wilskracht om weer verder van huis weg te lopen. De benen wilden stoppen en we gingen toch door. Dit is de mentale training waar we het al vaker over hebben gehad. Dit stukje mentale training is net zo belangrijk als de fysieke training. Want bij een marathon krijg je het zwaar. Krijg je last van fysieke ongemakken. Krijg je last van pijnlijke spieren en benen die willen stoppen voordat je de finish bereikt hebt. Dat hoort erbij. Dan is het wel fijn als je tegen jezelf kunt zeggen dat je toch gewoon doorgaat. Dat je die kracht hebt en daarop kunt vertrouwen.
Wat was het fijn toen we bij het station van Alkmaar waren. Nu was het nog maar 2 km en die konden we gewoon richting huis lopen. De gedachte aan een heerlijk gebakken eitje naderhand en een warme douche maakte die laatste kilometers makkelijker.
En zo hebben we vandaag 35,8 km gelopen, waarvan ruim 30 echt trailrun (dus onverhard) was. En een zware trailrun vanwege het vele mulle zand en zo’n 330 hoogtemeters.
De voldoening is weer heel groot!
De voldoening is ook groot als we kijken naar het aantal donaties wat we afgelopen week hebben mogen ontvangen! We zitten nu bijna op de helft van ons streefbedrag en dat is fantastisch!
We hopen natuurlijk op nog heel veel mooie donaties voor KIKA!
Wil je ook een donatie doen? Iedere euro is zo van harte welkom.
Voor Kika natuurlijk voor het vele onderzoek wat ze willen doen om kinderkanker de wereld uit te helpen en voor ons als extra motivatie in onze training!
Kijk op: https://supporta.cc/oht8/h1bxoae3g6
Reactie plaatsen
Reacties