Bij deze willen we iedereen die een donatie heeft gedaan voor ons goede doel Kika, heel hartelijk bedanken. De vele donaties en hele lieve reacties zijn hartverwarmend!
Mocht je nog graag willen doneren en dit nog niet hebben gedaan? Je donatie is van harte welkom. Zowel voor ons als voor Kika!
Doneren kan via onze actiepagina: https://supporta.cc/oht8/h1bxoae3g6
Nog maar 1 week te gaan. Wat is de tijd omgevlogen!
We hebben er 19 weken training op zitten. Ergens in de komende week zullen we waarschijnlijk nog wel delen hoeveel kilometers we hebben gelopen in die hele training.
Het voelt ergens een beetje onwerkelijk om nu echt nog maar 1 weekje van de marathon af te zitten. We hebben er ongelooflijk veel zin in en tegelijkertijd begint ook de spanning op te lopen.
Nu hoor ik je denken, dit wordt al de 5de marathon van die twee, dat gaan ze toch makkelijk redden? Nou, makkelijk gaat het sowieso niet worden. Het is en blijft een marathon. Of het nu de eerste is of de 5de. Natuurlijk maakt de ervaring wel wat uit, maar het blijft een ‘pokkeneind’!
Die laatste kilometers gaan pijn doen. Dat wordt doorbijten. Dat weten we.
Nu verwachten wij ook dat als er niets geks gebeurt, we deze marathon tot een goed einde kunnen brengen. Dus blessurevrij binnen de maximaal toegestane tijd de finish over komen.
Maar dat is het ‘m, als er niets geks gebeurt!
En dat weet je dus niet.
Er kan zoveel gebeuren. Zowel in deze laatste week in de aanloop van de marathon als tijdens de marathon zelf.
Daar moeten we natuurlijk helemaal niet aan gaan denken. De kans is groter dat het gewoon goed gaat.
Maar ja, dat brein van ons hè. Dat is ontzettend goed in allerlei doom-scenario’s te bedenken. En dat willen we natuurlijk niet toegeven. Daar heb je het liever niet over, te bang om juist onheil aan te trekken. En we zijn positivo’s natuurlijk.
Maar ons ‘angst’ brein heeft allang al wat grip gekregen, of we nu willen of niet.
Zo hadden we vandaag een loop van 15 km op het programma. De eerste 20 minuten lekker rustig aan starten en daarna wat meer tempo maken.
Hans had zoals gewoonlijk weer een heel leuke route uitgezocht. Dat ging voor het grootste gedeelte over asfalt, maar ook een klein stuk over een dijk met graspaadje. Ik kondigde al aan dat ik die niet snel ging lopen, maar voorzichtig, want ik wil geen risico lopen op omzwikkende enkels.
Daar was Hans het wel mee eens.
Het zonnetje scheen lekker en ondanks de harde, gure wind, was het een heerlijke dag om te lopen.
We waren misschien net 3 minuten onderweg en liepen veilig over een fietspad en ineens bam, daar ging Hans languit tegen de grond!!!!! Gestruikeld over een uitstekende tegel.
Ik denk dat we allebei veel harder schrokken dan we normaal zouden doen. Dit wil je echt niet, een week voor de marathon! Gelukkig gaat het vaak ook goed en was in dit geval de schrik heel veel groter dan het werkelijke fysieke leed. Op wat schaafplekken na, was Hans gelukkig ongedeerd.
Pffffff………..
Deze spanning die we nu voelen en het actievere angstbrein hoort er ook gewoon bij en dat weten we inmiddels. Dat is dan wel weer fijn van het hebben van ervaring.
De kans is zeer groot dat we komende week ineens allerlei pijntjes hier en daar gaan voelen. Dat gebeurt heel erg veel onder hardlopers die een belangrijke race voor de boeg hebben. Allemaal helemaal normaal.
Volgende week lachen we erom.
Nog maar 1 week te gaan……………….
Reactie plaatsen
Reacties