Pech of geluk?

24-07-2025

Pech of geluk?

Het is maar net hoe je kijkt tegen alles wat je overkomt.

Ik kijk vandaag terug op een heerlijke vakantie in Vianden.

Ik ging met Hans, zijn jongste zoon en mijn zoon kamperen. We hadden besloten om met 2 auto’s te gaan. Dat gaf ons lekker veel ruimte onderweg en dan had ik ook de vrijheid om samen met mijn zoon op pad te gaan voor fijne 1 op 1 tijd.

We vertrokken ieder vanuit ons eigen huis en hadden een streeftijd afgesproken. We hadden ook een plek afgesproken waar we pauze zouden houden, zodat we elkaar daar dan zouden treffen. Zo zit je niet met de stress of je elkaar onderweg tegenkomt. Net zo makkelijk.

Ik vertrok net iets eerder dan Hans en nam de Westelijke randweg van Alkmaar, en moest nog even de banden wat lucht geven. Hans nam de Oostelijke randweg.

Die komen mooi samen en vormen dan de A9. Precies op dat punt, kwamen we precies naast elkaar uit! Ongelooflijk! Hoe toevallig en bijzonder!

Daarna reed ik achter Hans aan.

Op een gegeven moment zagen we dat er een file ontstond omdat er een brug open was. We reden langzaam door om rustig aan te sluiten en terwijl we nog reden zag ik dat de brug al naar beneden ging. Toen we eenmaal stilstonden, deed ik mijn deur open en vloog ik naar buiten. Hans had  hetzelfde idee en rende al op me af. Het leek wel een scène uit een romantische film zoals we op elkaar afrenden in elkaars armen vlogen. Snel een knuffel en een zoen en weer terug de auto’s in.

Wat een super goed begin van de vakantie zeg!

Vianden ligt in een werkelijk prachtige omgeving en heeft een mooi kasteel. We hebben er heerlijk gekampeerd en allerlei leuke dingen kunnen doen. Uiteraard heerlijk hardlopen, maar ook lekker wandelen. Het kasteel bezoeken, een mooie kloof, kajakken, karten bij het racecircuit Spa-Francorchamps, waar komend weekend het hele Formule 1 circus neerstrijkt en uiteraard ook lekker uitrusten. We hadden heel veel mazzel met het weer. Mooi, veelal droog, warm en niet te warm.

Kortom, we hebben er 9 dagen volop genoten.

De laatste dag wilden Hans en ik nog een wat langere trailrun lopen en Hans had een mooie route uitgezocht. Deze ging over mooie en leuke smalle paadjes. Omdat dit wat uitdagendere paadjes waren, hadden we afgesproken om echt voorzichtig te lopen en te wandelen waar het nodig was. Verstandig zijn en heel blijven was het belangrijkste.

En ondanks dat……..ging het mis!

Bij een steile afdaling over een smal pad met haarspeldbochten stapte ik, ondanks mijn voorzichtigheid, op een paar stenen die begonnen te glijden. Daardoor gleed ik ook en door de steilheid van de pad en de zwaartekracht, ging het ineens zo snel dat ik mezelf niet meer kon opvangen. Mijn linker knie knikte naar binnen en vervolgens ving mijn linker enkel de klap op door ook naar binnen te knakken.

Eerst was er de schrik.

Daarna toch proberen op te staan. Dat lukte maar ik kreeg wel meteen een vrij scherpe pijn te voelen aan de buitenkant van mijn enkel. Mijn knie voelde niet pijnlijk, wat me enigszins verbaasde.

Eerst de eerste pijn laten afzakken. Voorzichtig wat pasjes. Pijnlijk, maar het lukte wel. Eerst nog optimistisch, misschien met even ruste en een stukje wandelen, zou het wel weer gaan.

Even wat drinken en een energie reepje voor de schrik. Hans was super lief en geduldig.

De eerste erge pijn zakte wat af. Een stukje wandelen.

Toen werd me meteen duidelijk dat het einde oefening was. Mijn lijf gaf duidelijk aan dat er teveel schade was om mee verder te rennen.

Wandelen werd steeds pijnlijker en ik had steeds meer steun nodig van Hans. Al steunend strompelde ik verder. Ik moest wel. Hier was het moeilijk om te komen met de auto.

Het begin was een vrij breed pad, maar toen kwam er een smal pad wat vrij steil naar beneden liep en leidde naar een grotere weg. Dit stuk had ik toevallig de donderdag ervoor gewandeld met mijn zoon. Ik wist ook dat er daar in de buurt een bushalte was, maar niet meer precies waar.

Met Hans vlak voor me, zodat ik continu op hem kon steunen, schuifelden we voetje voor voetje het pad af. Eén stukje was te moeilijk en daar ben ik op mijn gat naar beneden gegaan. De rest ging enigszins, al was het zeer pijnlijk. Dit was doorbijten, wetende dat het niet ver was.

Wat een opluchting toen we beneden bij de weg waren. Daar kwam de eerste ontlading in de vorm van tranen. Teleurstelling, schrik, pijn, zorgen over hoe nu verder. Zo ontzettend balen!

Gelukkig, de bushalte was misschien zo’n 200 meter verder. Dat redde ik ook nog wel.

Alles bij elkaar hebben we zo ongeveer 800 meter gestrompeld. Een afstand wat je hardlopend zo even doet, maar wat stapje voor stapje met veel pijn een bijna onoverkoombare afstand lijkt.

We hadden mazzel, er reed elk kwartier een bus die naar Vianden ging en de eerstvolgende ging nog verder en kwam daarmee langs de camping. We wisten dat er een bushalte was precies tegenover de camping!

Dat noem ik geluk bij een ongeluk.

De rest van de dag was bijzonder ongemakkelijk en pijnlijk. Ik ben nog een keer zelfstandig naar het toiletgebouw gestrompeld, maar dit was eigenlijk niet te doen. Ik kon steun nemen op mijn been, maar elke beweging van mijn onderbeen was zeer pijnlijk.

Dus de andere keren dat ik erheen moest, liep Hans mee om me te steunen. De steun en humor van zowel Hans als beide jongens was geweldig en deed veel goed.

Omdat we dinsdag toch al terug zouden reizen en omdat ik wel iets steun kon nemen op mijn voet, besloot ik dat ik wel kon wachten met naar een arts te gaan. Het kon vast niet heel erg zijn als ik er nog op kon steunen.

We hadden wel een uitdaging, want ik kon zo niet autorijden. Ik heb gebeld met mijn reisverzekering, maar helaas had ik geen module afgesloten waarbij de auto opgehaald kan worden als de bestuurder niet meer kan rijden.

Hans was zo lief om aan te bieden om met de trein naar Vianden te reizen en zo mijn auto op te halen!

Het betekende dat we met z’n allen in Hans zijn auto terug gingen. En we hadden teveel spullen om dat te laten passen. Dus goed bekeken wat er echt mee moest en wat in mijn auto kon.

Mijn auto mocht daar blijven staan van de camping. Sowieso waren ze daar heel erg vriendelijk en behulpzaam.

Vol goede moed en een auto en aanhanger helemaal volgeladen, vertrokken we redelijk op tijd. Ik zag op tegen de reis vanwege de pijn, maar stelde me in op zo’n 5 uur oncomfortabel zijn en daarna lekker thuis comfortabel op mijn bank te kunnen zitten.

Dat liep anders………

We waren misschien net zo’n 50 minuten onderweg en net lekker op de snelweg, toen de auto van Hans problemen begon te krijgen. De boordcomputer gaf aan dat er te weinig stroom was en begon dingen uit te schakelen. Eerst was het de stuurbekrachtiging en vervolgens steeds meer. En natuurlijk net geen parkeerplaats in de buurt. Vol spanning reden we verder, want stoppen op de vluchtstrook doe je alleen in uiterste nood. Het werd echt precair…..

Eindelijk kwam er een parkeerplaats in zicht en die kwam werkelijk niets te vroeg. Vlak voor we er waren stopten namelijk ook de ruitenwissers en de verlichting ermee! De airco deed het al niet meer dus de ramen waren al flink aan het beslaan. Nu zagen we helemaal bijna niets meer. Maar gelukkig haalden we de parkeerplaats veilig en wel!

Dat noem ik veel geluk bij pech.

Na overleg met de eigen garage van Hans werd duidelijk dat zeer waarschijnlijk de dynamo stuk was gegaan. Dat betekende dat we niet verder konden rijden. Wat een domper.

Hans belde met zijn reisverzekering en was vervolgens lange tijd aan de telefoon. Er werd van alles gevraagd, gecheckt, nagevraagd en overlegd. Telkens tussendoor in de wacht. Uiteindelijk wel goed nieuws want er zou een berger worden gestuurd met een vervangende auto en die zou de auto en aanhanger van Hans meenemen naar Nederland.

Het betekende wel lang wachten. Dat was in mijn geval heel vervelend, want ik kon niet lekker met mijn been omhoog zitten. En op een gegeven moment moest ik plassen. Er was alleen 1 dixi en die was nog best een stukje lopen. En dixi’s zijn nou niet bepaald mijn favoriete plekken om te plassen. Maar door de hurken kon nu helemaal niet en een plastuit had ik niet mee.

Dus dan toch maar naar de dixi, gesteund door Hans.

Wonder boven wonder, was deze niet super vies én hing er wc papier! Dat noem ik dan toch ook weer geluk.

De jongens waren fantastisch. We baalden allemaal natuurlijk, maar konden ons erbij neerleggen en er het beste van maken. Ik had lekker wat afleiding van een boek, we konden lachen met elkaar en hadden genoeg proviand en drinken bij ons.

Uiteindelijk, 3 uur nadat we waren gestrand, kwam de berger. De vervangende auto was een stuk kleiner dan die van Hans, dus dat betekende weer opnieuw beslissen wat echt mee moest en wat in zijn auto kon blijven.

We konden weer veilig verder reizen en dat is belangrijker dan de spullen.

Wel een raar gevoel om nu onze spullen verdeeld te hebben over 3 auto’s. Hoe bijzonder en toevallig dat dit allemaal is gebeurd.

De rest van de reis verliep gelukkig voorspoedig en rond 22.00 u waren we eindelijk thuis.

Gisteren ben ik naar de huisarts gegaan, ben doorgestuurd naar het ziekenhuis voor röntgenfoto’s en daar bleek dat mijn enkel toch wel degelijk gebroken was! Enorm balen en tegelijkertijd wist ik het eigenlijk wel al. Ook hierbij weer geluk, want de botdelen zaten mooi op elkaar en de breuk was stabiel.

Nu in ieder geval voor 6 weken gips. Gelukkig dat ik thuis ben, waar ik me beter kan redden dan op een camping.

Als je dit zo leest, lees je dat we in 2 dagen veel pech hebben gehad. Dat is helemaal waar.

Tegelijkertijd hebben we naast de pech ook veel geluk gehad! Dus was het nu pech of geluk?

Het is een groot geluk geweest dat dit pas gebeurde op de laatste dag. Het had ook de eerste dag kunnen gebeuren! Dan hadden we amper nog iets leuks kunnen doen.

Zo ook met de autopech van Hans. Nu hebben we de hele vakantie zijn auto zonder zorgen kunnen gebruiken. Beter pech op de terugweg dan op de heenweg.

Alle mooie dingen die we hebben mogen ervaren pakt niemand ons meer af. Dat zijn weer dierbare herinneringen.

Pech kan ook de band onderling enorm versterken. Je voelt wat je aan elkaar hebt en dat is enorm waardevol. Pech en de manier waarop je ermee omgaat, kan je veerkracht enorm ontwikkelen.

We hebben geen invloed op wat er op ons bordje komt. Ik was voorzichtig genoeg en toch ging het mis. Dat had ook tijdens een wandeling kunnen gebeuren.

We hebben alleen invloed in hoe we omgaan met wat er op ons bordje komt.

Ik ken mezelf en weet dat ik heus nog meer dan genoeg baalmomenten en huilbuien zal krijgen.

Allerlei leuke plannen die we hadden, gaan nu niet door of worden heel anders. Dat is echt enorm balen. Hardlopen zal mogelijk de eerste 3 tot 6 maanden niet kunnen. Daar moet ik rekening mee houden. En dat is ook echt enorm balen.

De komende 6 weken kan ik niet autorijden en dus eigenlijk geen kant op. Ook dat is enorm balen.

Dat mag er zijn. Die baalmomenten.

En daarnaast is het kijken naar wat nu wel kan en daar het beste van maken. Nu heb ik tijd om te schrijven, iets wat ik heerlijk vind om te doen. Nu heb ik tijd om te lezen, iets wat ik ook heerlijk vind om te doen.

Omdenken, denken in oplossingen. Kijken naar de lichtpuntjes.

En terugkijken op en nagenieten van een heerlijke vakantie in Vianden!