Eergisteren was het 2 weken geleden dat ik mijn enkel brak.
Tijd is een enorm relatief begrip, merk ik ook nu weer. 😉
Op donderdag 24 juli, de dag nadat ik in het gips kwam, is mijn lieve held Hans Rempt samen met zijn oudste zoon, per trein en bus afgereisd naar Vianden om mijn auto op te halen! 🙏🥰 Geweldig wat zij ervoor over hebben gehad samen. Gelukkig werd het voor hun een ontspannen en voorspoedige reis waarbij ze fijn 1 op 1 contact hadden. Zo was de dag geen verloren dag! 🙏💝
Ondertussen probeerde ik uit wat ik zelf kon doen in huis en kwam ik erachter wat wel en niet lukte. Soms, met wat omdenken kon iets toch.
Met een bureaustoel beneden en 1 boven, kon ik me redelijk verplaatsen en ook nog wat spullen meekrijgen.
Met een rugtasje kon ik een paar spullen van beneden naar boven krijgen en andersom. De wasmachine kon ik prima bedienen. Was ophangen was een grotere uitdaging, dus gebruikte ik de droger meer. En zo is dat nog steeds.
Was vouwen gaat prima op bed met mijn been hoog. Want naast dat ik niet op mijn been mocht staan, mocht ik 'm ook niet te lang (niet langer dan 20 tot 30 minuten!) naar beneden laten hangen maar moest ik 'm hoog leggen waar het kon.
Mijn zoon hielp me bij wat niet lukte, deed boodschappen en kookte. Wat een fijne hulp! 🙏🥰
Ik worstelde momenten met het afhankelijk zijn en met hulp vragen. Dat ben ik niet gewend. 😬
Wanneer ik me bedenk dat ik een ander met liefde help als dit mogelijk is, dan helpt me dat wel.
Op vrijdag deed een lieve vriendin boodschappen voor me en wilde ze ook nog stofzuigen. Super! 🙏🤩
Ondertussen was ik het binnen zitten al helemaal zat. 🙄 Met kamperen ben je ongeveer de hele dag buiten, nu zat ik al 3 dagen binnen. Een groot contrast.
Ook vrij simpel op te lossen omdat het mooi weer was. Even een rondje met krukken door de tuin en vervolgens op een stoel buiten zitten.
Ik voelde me erg onhandig met de krukken, maar merkte ook dat het geleidelijk wel ietsje verbeterde.
En zo ging het iedere dag een beetje beter en ging ik iedere dag toch even een klein stukje buiten lopen met krukken. Kreeg ik toch nog wat beweging! 💪😅
De pijn nam ook af en vanaf de zondag had ik geen pijnstillers meer nodig.
Op maandag kon Hans eindelijk zijn eigen auto ophalen. Wat fijn dat we nu allebei onze auto's weer terug hadden en onze spullen.
Maandag kreeg ik ook een trippelstoel voor in huis (rijdt veel fijner dan een bureaustoel en kan hoger, zodat ik beter bij het aanrecht kan), en een rolstoel met slede waarop ik mijn been hoog kan leggen. 👩🦽 Dit geeft me de vrijheid om zelf een blokje om te kunnen gaan.
Wat heb ik genoten van dat eerste kleine rondje park! 🤩🙏🍀
Op woensdag had ik een controle afspraak bij het ziekenhuis. Tot mijn vreugde kreeg ik al loopgips. Hierbij wel de instructie dat ik de belasting heel voorzichtig mag opbouwen en dat ik dit vooral niet te snel mag doen. Nog steeds veel rust nemen en het been hoog leggen.
Dat valt natuurlijk niet helemaal mee, maar ik merk dat ik me er tot nu toe vrij sterk onder voel. Zoals verwacht heb ik wel wat baalmomenten gehad (en daar zullen er nog genoeg van komen), maar minder dan verwacht. 🥳
Het lukt me over het algemeen vrij goed om te kijken naar wat wel kan en naar wat er allemaal fijn is. Het scheelt natuurlijk wel veel dat ik weet dat het maar tijdelijk is. Voor ik het weet mag het gips er alweer af en mag ik verder gaan opbouwen. 💪
Het scheelt ook heel veel dat ik een lieve partner heb in Hans die me steunt en helpt waar hij kan! 🥰🙏💝
Ik heb zoveel lieve en hartverwarmende reacties gehad! Zoveel aanbod van hulp! Geweldig. Zelfs door onbekenden als ik een rondje park reed met de rolstoel. 👩🦽💪😅
Kortom, ik voel me ook nu, twee weken later, vooral een geluksvogel! 🙏🍀🥰
Reactie plaatsen
Reacties