Kansen pakken waar je kunt!

Hans en ik waren uitgenodigd voor een feest.

Een feest helemaal in Engeland.

Engelse vrienden wonen daar in Devon, aan de rand van het prachtige Dartmoor gebied, waar ik ze 31 jaar geleden heb leren kennen.

Ik werkte toen 3 maanden in Engeland om werkervaring op te doen. In het ziekenhuis in Brentwood, werkte nog een andere Nederlandse vrouw en zij had het idee om begin april in het Paasweekend te gaan wandelen in het Dartmoor gebied. Dat leek mij ook wel leuk, dus ik ging mee. Dat is een avontuur geworden om nooit te vergeten.

Deze lieve Engelse vrienden waren toen net verloofd en nodigden ons uit om ruim een jaar later op hun bruiloft te komen. Dat hebben we gedaan en op de melodie van Tulpen uit Amsterdam hebben we, geheel volgens Nederlandse traditie, een tekst geschreven over de bijzondere ontmoeting met hun. Uiteraard met zinnen die nét niet helemaal lekker lopen.

10 jaar later gaven ze een groot feest, en kon ik niet komen omdat ik hoogzwanger was van mijn jongste.

Daarna ben ik nog wel een keer naar ze toe gegaan tijdens een vakantie.

Bij hun 20 jarige huwelijksfeest kon ik ook niet zijn, ivm de start van de school van mijn kinderen. We hebben ze toen wel opgezocht in de week ervoor.

Nu gaven ze een feest voor hun 30 jarige huwelijksfeest en omdat ze allebei 60 jaar zijn geworden.

Eindelijk kon ik wél heen!

Hans kon en wilde ook mee.

Omdat Devon een behoorlijk eind rijden is, besloten we om de nachtferry te nemen van Hoek van Holland naar Harwich. Dat scheelde een hoop rijden en omdat je slaapt op de ferry, was het efficiënt qua reistijd. Dit heb ik al eerder gedaan met een vriendin en dat beviel toen goed.

De ferry kostte een godsvermogen (natuurlijk vakantietijd en laat boeken!), maar dat hadden we er voor over.

Ik kon dit bezoek combineren met een bezoek aan 2 Nederlandse vriendinnen die op een uur afstand van de andere vrienden wonen. Deze vriendinnen ken ik van nog langer terug, namelijk de opleiding fysiotherapie.

We zouden de ferry nemen van donderdagnacht en op vrijdag de lange rit maken van Harwich naar Devon. Dan bij de Nederlandse vriendinnen logeren en de dag erna door naar de Engelse vrienden, waar ’s avonds het feest was. Op maandag zouden we weer terugrijden naar Harwich en dinsdagochtend aankomen in Hoek van Holland.

Het was allemaal in kannen en kruiken en ik had er super veel zin in!

Voor Hans zou het de eerste keer zijn dat hij in Engeland kwam. Ik had voorgesteld om het eerste stuk in Engeland te rijden, zodat hij rustig kon wennen aan het links rijden en het verkeer daar.

En toen brak ik mijn kuitbeen…………..

Wat nu? Gaan we wel of niet?

Uiteraard zag ik heel wat beren op de weg.

Het is vervelend om lang met mijn been naar beneden te zitten want dan zwelt mijn voet en enkel toch wat op. Tijdens zo’n lange rit (zonder vertraging en pauzes al gauw 5 uur), kun je niet veel anders.

Ik red me thuis best aardig met de krukken, de trippelstoel en de rolstoel, maar hier is alles vrij vlak. Dat is makkelijk.

Daar is bijna niets vlak.

Het zou betekenen dat ik daar heel weinig zou kunnen en veel meer afhankelijk zou zijn van hulp.

Ondanks al deze beren voelde ik dat ik toch echt wel heen wilde.

Nu was er een kans om de vriendinnen en vrienden weer te zien en te spreken en om er nog even heerlijk met z’n tweeën op uit te zijn.

Een kans op een mooi nieuw avontuur. Mooie nieuwe herinneringen maken.

En dus gingen we.

Ja, het gaf heel veel extra gedoe.

Lopen met krukken op een deinende boot is heel wat anders dan op een stabiele ondergrond.

Lopen met krukken van een steil stukje helling af (de oprit van mijn vriendinnen, hun huis ligt tegen een steile helling aan) vond ik echt eng. Met Hans vlak naast me durfde ik het stapje voor klein stapje wel aan. Het was nodig om bij hun voordeur te kunnen komen. Daar moest ik dan ook nog eerst 2 traptreden af en vervolgens weer 2 omhoog.

Hun toilet was boven. Dat betekende iedere keer de trap op en af als ik naar de wc moest. Dan had hun trap nog een tussenstuk waar de trap een hoek omging en waarbij de trapleuning overging in een hoger hek. Het duurde even voor ik daar een goede en veilige manier had gevonden om dit zelf te kunnen lopen. Het voelde als heel vermoeiend.

Ik kon wel fijn op hun terras buiten zitten en uitkijken over hun prachtige tuin vol bloemen en planten, die verder steil naar beneden liep.

De tuin kon ik niet in, maar zo kon ik toch enorm genieten.

Ik had daar niets aan de rolstoel, want het is daar overal veel te steil in die wijk.

We hadden heel veel bij te praten, dus dat gaf helemaal niets. We werden zo heerlijk warm en gastvrij ontvangen en hebben het heel erg gezellig gehad.

Toen Hans de volgende ochtend daar even ging hardlopen gingen zij mijn gips beschilderen. Wat hebben we heerlijk gelachen.

Alleen al dit bezoek aan hun was de moeite van het extra gedoe en ongemak, meer dan waard.

We reden in de middag door naar de Engelse vrienden en doorkruisten hiermee een deel Dartmoor gebied. Dat betekende mooie maar zeer smalle wegen tussen heggen en muurtjes.

Ik kon nu niet rijden, dus Hans moest alles alleen doen. En als je het niet gewend bent, is het een hele grote uitdaging om met een Nederlandse auto daar over die hele smalle wegen te rijden, waar tegenliggers ineens voor je neus konden verschijnen. Door de hellingen, heggen en muurtjes zag je ze pas heel laat. Dan was het boven op de rem en kijken waar je elkaar het beste kon passeren.

Ik kan uit ervaring vertellen dat dit niet erg ontspannen rijd! En dan was ik al wat meer gewend aan het Engelse landschap toen ik dit soort weggetjes voor het eerst reed. Voor Hans was dit pas de tweede dag!

Het gaf spanning en wat stressmomenten, maar hij deed het fantastisch. We zijn 2x gestopt bij een uitzichtpunt om even van het landschap te genieten.

Bij de Engelse vrienden werden we ook zeer warm en gastvrij ontvangen. Het was er een drukte van belang. Er waren al veel gasten die druk aan het helpen waren met alle voorbereidingen voor het feest.

We hadden zullen kamperen in een tentje op hun terrein, maar dat zag ik nu niet zitten met mijn gipsen pootje. Gelukkig hadden ze nog een kamer in huis vrij en deze was op de begane grond, heel dichtbij de douche en wc. Top!

Ik moest wel een paar traptreden over om bij de keuken te komen, maar dat was prima te doen.

Hun terrein is voor een groot deel redelijk vlak, dus dat ging ook goed met de rolstoel. We konden zo prima bij de feesttent komen.

Lopen met krukken was hier erg opletten omdat het weliswaar redelijk vlak was in de zin van geen hoogteverschillen, maar het oppervlak was nogal ongelijk. Ook stukken met grind, wat ook heel anders loopt met krukken.

Wat een geweldig feest is het geworden! Na het eten werd er volop gedanst op de dansvloer en ik heb ook eventjes met mijn krukken gedanst. En verder veel zittend in mijn rolstoel. Op deze manier kon ik er toch ook volop van genieten.

Ook alleen al het kijken naar het dansende gezelschap, jong en oud door elkaar, was een genot!

Kijken naar wat wél kan ipv kijken naar wat niet lukt, is zo fijn!

De dag erna was vooral een heerlijke ontspannen dag die ik grotendeels heb doorgebracht in de schaduw op een patio. Daar kon ik zelf met de krukken komen. Zo liep ik regelmatig even van patio naar het huis en weer terug. Had ik toch momenten van beweging.

Ik heb er mooie en inspirerende gesprekken gehad met diverse mensen. Er waren nog veel gasten aanwezig en dat gaf een heel bijzondere en mooie sfeer. Een internationaal gezelschap is sowieso boeiend en inspirerend.

Hans ging voor ‘onze’ gebruikelijke halve marathon op zondag. Hij had een mooie route uitgezocht en kwam stralend terug! Hij had volop genoten van de prachtige omgeving.

Ik kon enorm genieten van zijn enthousiasme en voelde wel even een steekje verdriet omdat ik dit nu niet samen met hem heb kunnen beleven. Ik was erop voorbereid en liet het er even zijn. Ook dit hoort erbij en ook deze gevoelens mogen er zijn.

Ik kon nu wel een stukje meegenieten met zijn enthousiasme, dat is ook heel wat waard.

Toen we op maandag weer vertrokken had ik meerdere gevoelens.

Een beetje een steekje van verdriet en frustratie omdat ik alleen maar een stukje van hun terrein heb kunnen zien en niets van de directe omgeving.

Een stukje blijheid omdat ik me hier veel afhankelijker heb gevoeld dan dat ik thuis ben, en we nu weer naar huis gingen.

Veel blijheid en dankbaarheid omdat het wel allemaal gelukt was en we het echt fantastisch hebben gehad! Dit had ik voor geen goud willen missen!

En een stukje verdriet omdat we weer afscheid moesten nemen van deze geweldig lieve, zorgzame en gastvrije vrienden.

Beide bezoeken waren natuurlijk veel te kort!

Kansen pakken waar je kunt!

Ik voel me dankbaar dat dit ook deze keer weer heel erg veel mooie ervaringen heeft opgeleverd!