Niet altijd positief.

Dit blog is niet om te klagen.

Wel om eerlijk te zijn.

De titel zegt het al, ik ben niet altijd positief.

Dat kan natuurlijk ook niet. Ik ben vooral mens met alle complexe emoties die daarbij horen.

Afgelopen week had ik vaker baalmomenten.

Het begon met het hele warme weer van een week geleden.

Normaal gesproken kan ik genieten van heel warm weer. Toen het een aantal weken geleden een dag 35 graden was, fietste ik op ongeveer het heetst van de dag terug van mijn werk naar huis. Ik fietste rustig aan en was gefascineerd door de deken van warmte die je omhulde en ook door de duidelijke temperatuurverschillen tussen schaduw en zon en tussen groene wijken en een industriegebied met amper groen. Ik genoot!

Dat was toen en toen zat ik niet in gips.

Mijn voeten en enkels willen altijd wel een beetje opzwellen als het erg warm is, zeker als ik niet veel beweeg. Gips geeft helaas niet mee. Dus het voelde al vrij snel erg oncomfortabel.

Ik kon nu nog minder lang met mijn been naar beneden hangen en moest nog meer zitten met mijn been omhoog.

Door de enorme warmte kon ik niet naar buiten en ik voelde me opgesloten in mijn huis.

Ik wist dat het maar tijdelijk was en dat hielp wel. En toch voelde ik me zielig.

Het gips ging pijn doen rondom mijn enkel. Puur vanwege de druk op het gezwollen weefsel. Mijn tenen kwamen eruit te zien als dikke paarse worstjes, zodra ik mijn voet naar beneden had.

Het weer koelde af, maar nog steeds zwollen mijn voet, enkel en onderbeen sneller dan voor de warme dagen. Blijkbaar hebben mijn vaat- en lymfesysteem aardig op hun donder gehad door de combinatie van gips en warm weer.

Daarnaast ging Hans afgelopen week eindelijk weer mee trainen met onze gezellige hardloopclub. Super leuk voor hem. Ik kreeg ook heel veel lieve groeten en beterschapswensen van diverse clubgenoten. Super lief natuurlijk. En toch had ik het weer even heel moeilijk. Wat had ik graag mee willen lopen en iedereen weer willen zien.

En zo waren er nog een paar momenten waarop ik het even heel moeilijk had.

Gelukkig waren er ook afgelopen week genoeg leuke dingen waar ik mijn aandacht op kon richten en waardoor me weer blij voelde.

Positiviteit geeft een enorme kracht!

En ineens drong het tot me door dat hier ook een grote valkuil ligt.

Ondanks dat ik vaker geschreven heb dat baalmomenten er ook gewoon mogen zijn, heb ik de neiging om daar toch regelmatig te snel aan voorbij te gaan.

Liever druk bezig zijn en afleiding zoeken dan stilstaan bij die oncomfortabele gevoelens.

Dat is ook wel menseigen. Het is niet fijn om te voelen als je geen fijne gevoelens heb. Dus vermijden we dat voelen vaak. Dat gaat meestal onbewust.

Als ik maar druk genoeg bezig ben, voel ik minder goed hoe ik in mijn vel zit.

Mediteren doe ik graag, en heb ik nu nog niet 1x gedaan sinds ik terug ben van vakantie, terwijl ik tijd genoeg heb nu. Want met mediteren keer je in jezelf en ga je dus ook voelen.

Mij helpt het (bijna) altijd om te schrijven in mijn dagboek. Door te schrijven, keer ik al schrijvend naar binnen en voel ik mijn binnenwereld veel beter.

Dit schrijven is voor niemand bestemd, behalve mezelf. Al schrijvend over gebeurtenissen, komen de emoties erbij en voel ik dat het ruimte krijgt en dat ik zo een stuk verwerk.

En je raadt het al, ook deze vorm van schrijven had ik nog niet gedaan sinds ik terug ben van vakantie.

Bijna 4 weken geleden had ik het op een zondagavond zwaar. Hans was die middag hier geweest, maar moest weer naar huis omdat zijn jongens er waren. Mijn zoon en dochter waren ook het weekend thuis geweest en gingen na het eten beiden weer weg. Ineens voelde ik me heel alleen en ook heel kwetsbaar. Toen had ik nog het eerste gips waar ik niet op mocht steunen.

Ik voel me eigenlijk nooit alleen of eenzaam. Meestal vind ik het heerlijk om even alleen te zijn. Dit keer niet.

Ik voelde dat ik moest gaan schrijven………en deed het niet.

Ik zocht afleiding en toen ging het allemaal wel weer. Ik was vrij snel weer terug in mijn positieve bubbel.

Gisteravond was dan eindelijk het moment daar, nadat ik realiseerde dat ik me voor mezelf aan het verstoppen was. Ik was alleen thuis en had dus alle rust en ruimte om te schrijven en alle emoties te laten komen en ze te laten zijn.

En er kwam wat los……….pfffffff………..!

Het is ook niet niks. Alleen al de schrik van de ongelukkige val en de pijn. Dan de weg strompelend afleggen naar de bushalte. Alle gevolgen onder ogen zien, die de breuk met zich meeneemt. Het afhankelijk zijn. Hulp moeten vragen en accepteren.

Dan kost alles ook nog eens heel veel meer energie dan normaal. En dan ook nog eens een snel vollopende voet, enkel en onderbeen wat een vervelend en pijnlijk gevoel geeft onder het gips.

Ik voel hoe mijn tenen aan het verstijven zijn, ondanks dat ik ze best vaak beweeg.

Ik voel een beetje angst voor hoe ik over een week uit het gips kom. Hoe stijf is mijn enkel en mijn voet? Hoe erg is het met het vaat- en lymfestelsel gesteld?

Dat alles houdt me dus bewust en onbewust bezig. Soms amper en soms veel.

Ik ben het gedoe en het gips zat.

En wat was het heerlijk om daar uitgebreid over te schrijven en daarbij de tranen te laten stromen! Gewoon even zijn met al mijn emoties. Geen fijne gevoelens, maar toch zo fijn om ze eruit te laten!

Zoals bijna altijd heeft het schrijven me ontzettend goed gedaan!

Dat betekent niet dat er geen baalmomenten meer komen. Die zullen er nog genoeg komen. En ik hoop dat ik met deze ervaring weer heb geleerd om meteen te luisteren naar het gevoel als ik voel dat ik moet schrijven.

Om niet alleen te zeggen dat baalmomenten er mogen zijn, maar ze er ook echt laten zijn! Niet maar even kort maar net zolang als nodig is.

Ik ben mens en ik ben eigenwijs, dus ik ga ervan uit dat ik nog wel vaker in deze valkuil zal vallen.

Nog een week te gaan. Dan mag het gips eraf. Dan ga ik zien hoe het met de conditie van de voet en enkel is gesteld.

Ik weet dat het goed komt. Dat weet ik uit ervaring toen ik 8 jaar geleden met 2 voeten voor 4 weken in het gips heb gezeten om de achillespezen op te rekken. Dat was toen akelig en is allemaal verbazend goed gekomen. Als ik terug denk aan hoe slecht het toen ging en wat ik daarna allemaal bereikt heb, geeft me dat veel goede moed voor nu.

En zo sluit ik dit blog weer af vol positiviteit en goede hoop!