Stapje voor stapje!

Gisteren was het zover. De controle afspraak in het ziekenhuis waar ik zo naar heb uitgekeken en wat ik tegelijkertijd ook een beetje vreesde.

Zou het allemaal goed zijn? Hoe zouden mijn voet en enkel uit het gips komen? En hoe erg zou het met de geur gesteld zijn als het gips eraf gehaald zou worden?

Eind van de ochtend ging ik samen met Hans nog even een rondje park rollen/wandelen. Het was zo’n mooi weer en vanwege een geweldige tweedaagse cursus in de dagen hiervoor, had ik weinig met de rolstoel gereden. Ik had behoefte aan beweging.

Dit rondje gaf ons bovendien tijd om samen bij te praten en even te genieten van het mooie weer en de rust.

Om 14.00 u was de afspraak op de gipspoli. Ik had me nog maar net aangemeld of we werden al binnen geroepen. Nog 1x het kunstwerk goed bekijken en toen ging de zaag erin. Toen de gipsmeester het gips wijd trok en ik mijn voet eruit wilde halen, bleef het hangen. De kous was nog net niet helemaal doorgeknipt. Ze liet het gips wat los en dat klemde vervolgens om mijn enkel. Auw!

Gelukkig was het maar een kort moment.

Mijn voet zag ontzettend dik en zwol vrijwel meteen nog meer op toen het eenmaal de ruimte had. Ook was er nog veel blauwverkleuring van de breuk te zien. Oei.

Dit was waar ik voor vreesde en heel eerlijk gezegd was het nog wat erger dan ik vreesde.

Natuurlijk stonk mijn been, maar dat viel me nog een beetje mee. Ik kreeg meteen een vochtig wegwerpwashandje in mijn handen geduwd en kon de eerste viezigheid van mijn voet, enkel en onderbeen wassen. Mijn onderbeen voelde wel redelijk normaal aan en mijn kuit is wel een stuk dunner geworden, maar minder erg dan ik had gedacht. Sommige dingen vielen dus gelukkig ook weer mee.

Mijn voet en enkel voelden echter heel erg raar aan. Door de zwelling voelde de aanraking op de huid gek en net alsof het niet helemaal van mij was.

Ik moest even wachten tot de arts kwam. Die keek naar de voet en vroeg me om te bewegen. Op en neer. Tenen naar de neus en weer van me af duwen. Dat ging erg stijfjes, maar lukte redelijk pijnvrij. Daarna rondjes draaien. Dat was pijnlijker. In diverse gewrichten en ik voelde ook pijn op de plek van de breuk.

Toen ik mijn loopgips kreeg, zei de chirurg die toen de controle deed, dat er geen controle foto’s gemaakt zouden worden na de gipsperiode. Ik ging er dus vanuit dat ik zo naar huis gestuurd zou worden.

Maar deze arts wilde wel een controle foto. We werden doorgestuurd naar de röntgen. Ik voelde me aardig nerveus in de wachtkamer daar. Ik dacht dat de breuk al heel mooi aan het genezen was omdat de pijn die ik er nu nog aan voelde, anders voelde dan in het begin. Maar wat als ik dat niet goed gevoeld heb? Wat als het nog niet goed genoeg vast was gegroeid?

Ik was heel blij met Hans aan mijn zijde, die heel goed begreep dat ik het nu spannend vond.

Het was even echt niet leuk. Om met een voet en enkel die heel raar aanvoelen, met krukken naar een andere afdeling te moeten hobbelen en daar moeten wachten terwijl ik me ineens weer heel kwetsbaar voelde.

Gelukkig hoefden we niet lang te wachten en ging het nemen van de foto’s ook snel.

Vervolgens weer naar beneden naar de gipspoli. Daar was het vol en dus moesten we daar in de wachtkamer gaan zitten. Nog steeds gespannen en niet erg comfortabel.

Er was een meisje met haar onderbeen en voet in het gips. Zij liep erop alsof het gewoon een laarsje was en alsof er verder niets aan de hand was. Het scheelde niet veel of ze rende er zowat mee door de wachtkamer. Dat gaf leuke afleiding. Bijzonder ook hoe jonge kinderen zo heerlijk onbevangen kunnen zijn!

Eindelijk mochten we weer naar binnen. Toen nog weer wachten op de arts. Pfff………..

Vervolgens kwam hij met het verlossende bericht. De breuk zag er goed uit! Yes!!!

Nog wel zichtbaar maar duidelijk goed aan het genezen!  Hij legde uit dat het in totaal zo’n 3 maanden duurt voor het volledig hersteld is!

Dat wist ik niet. Ik dacht dat het met 6 weken wel klaar zou zijn.

Zo lang kon ook de zwelling nog aanhouden zei hij.

Voorlopig moest ik nog even met krukken lopen en geleidelijk de belasting op gaan bouwen. Nu dus nog niet volledig belasten!

Als het goed gaat, dan met 1 kruk en uiteindelijk zonder krukken. Eerst thuis zonder en dan pas buitenshuis.

Ik realiseerde me dat ik veel te optimistisch was om te denken dat ik komende week alweer naar mijn werk zou kunnen fietsen of autorijden. Om te kunnen fietsen moet ik mijn enkel volledig kunnen belasten om goed op en af te kunnen stappen.

Om te kunnen autorijden moet ik het koppelingspedaal in kunnen trappen, en die van mijn auto gaat best zwaar. Dat zit er voorlopig ook niet in.

Dat voelt wel als een domper. Dat betekent dat ik nog veel langer afhankelijk ben van anderen.

Ik kreeg tubigrip (elastische kous) om mijn voet en enkel en de gipsmeester (een ander dan eerst) beoordeelde mijn zomerschoenen als niet geschikt om nu te dragen. Ik stelde hem gerust door te vertellen dat ik thuis goede stevige bergschoenen heb. Met de hele dikke voet en elastische kous was het nog een hele toer om de zomerschoen überhaupt aan te krijgen. Er was geen ruimte voor de steunzool. Zonder steunzool lukte het maar nèt.

Eindelijk konden we, toch wel heel opgelucht, naar huis.

Thuis liet ik het bad vollopen met warm water, en deed daar magnesium vlokken en lavendel olie in. Tijd om te ontspannen en mijn voet, enkel en been even lekker schoon te weken. Lekker veel over de huid wrijven om het weer wat normaler aan te laten voelen. En bewegen voor zover dat ging. Warm water helpt daar wel bij. De basis van alle teengewrichten zijn erg stijf en pijnlijk. De voetwortel gewrichten zijn stijf en pijnlijk. De enkel zelf is ook stijf en pijnlijk.

Toen ik klaar was met het bad, masseerde ik een lekkere olie over mijn voet, enkel en onderbeen. Mijn voet en enkel voelden nog steeds erg vreemd aan, al leek het een heel klein stukje beter te zijn.

Vervolgens de tubigrip er weer om en op de bank met het been goed hoog.

Na een wat onrustige nacht (want het voelt toch weer anders zo zonder gips), zag ik dat mijn voet en enkel vanochtend een stukje minder dik waren. Ook voelde de huid minder vreemd aan.

Wat een opluchting. Dat geeft weer goede moed.

Ik weet wat me te doen staat.

Het is belangrijk dat ik nu heel veel onbelast beweeg met mijn tenen, voet en enkel.

Het is belangrijk dat ik mijn voet, enkel en onderbeen veel aanraak, wrijf en masseer. Op die manier de huid en het bindweefsel stimuleren om een betere doorbloeding te krijgen en zo het vocht beter af kan voeren. Daarnaast voor het gevoel in de huid en in de voet en enkel zelf.

Het is belangrijk om nog steeds veel met mijn voet hoog te zitten.

En het is belangrijk om zo goed mogelijk de voet af te wikkelen, nu dan nog niet met volledige belasting, maar de beweging kan gemaakt worden.

Ik weet voetoefeningen die ik voorzichtig kan gaan doen.

En ik weet dat ik geduld nodig heb. Heel veel geduld!

Het komt goed, dat weet ik ook.

Letterlijk en figuurlijk, klein stapje voor klein stapje!