Met ups en downs.

Het is vandaag precies 2 maanden geleden dat ik mijn enkel brak.

De tijd is voorbij gevlogen én voorbij gekropen. Bijzonder hoe je dat allebei tegelijkertijd kunt voelen.

Ik ben nu ruim 3 weken uit het gips en de titel zegt het al, het opbouwen gaat met ups en downs.

De eerste week was niet makkelijk. De zwelling nam wel iets af, maar niet heel veel. Daarnaast kleurde de huid af en toe flink paars. Niet echt een goed teken. En ondanks dat ik wel weet dat ik hier niet teveel op moet letten, is het toch niet fijn om te zien en te voelen.

De hele voet was pijnlijk. Logisch want het heeft 5,5 week niet bewogen, dus daar was ik wel op voorbereid. Waar ik niet zo op voorbereid was, was dat ook mijn knie en mijn heup wat beperkingen op hebben gelopen. Lichte beperkingen, maar wel vervelend. Het kost weer extra tijd en energie om daar oefeningen voor te doen om het weer volledig beweeglijk te krijgen.

Gelukkig weet ik wat voor oefeningen ik kan doen.

Elke dag ben ik een stukje buiten gaan wandelen met krukken. Eerst ging dat moeizaam en maar een heel klein blokje om. Geleidelijk een heel klein stukje verder.

Elke dag deed (en doe) ik oefeningen om de doorbloeding en beweeglijkheid te verbeteren.

Precies een week nadat ik uit het gips kwam, leek er ineens een sprong van verbetering te zijn.

Ik ging voor de eerste keer het bruggetje over en het park in. Daar heb ik het kleinste rondje gelopen wat daar kan en toen weer terug. Het was bijna niets, maar de overwinning voelde groots! De stap naar het park was zo’n fijne stap!

Daarnaast merkte ik dat ik iets meer steun kon nemen op links en dat maakte het lopen ook weer net wat makkelijker.

Om nog aan genoeg beweging te komen, ging ik ook nog met de rolstoel een rondje om en nu liet ik ook met linker been mee bewegen. De trippelbeweging voelde ook goed om te doen.

Eind van de dag was de zwelling voor het eerst echt wat minder dan de dagen ervoor en ook de kleur was weer wat beter. Dat gaf me weer goede moed!

De dagen daarna bleef ik vooruitgang merken. Steeds een stukje verder het park in. Wat heerlijk!

De zwelling in de voorvoet was inmiddels al zo afgenomen dat ik weer een paar pezen kon zien.

De dinsdag erna kwam een nieuwe mijlpaal. Ik redde het om 1 km te wandelen met krukken! En afgelopen week was dat 2 km!

Vanochtend heb ik genoten van een heerlijke wandeling van 2,5 km in het park. Nog steeds met 2 krukken. Goed concentreren om zo symmetrisch mogelijk te lopen en goed af te wikkelen met links. En geleidelijk steeds een beetje meer gewicht te dragen met links.

Zo’n anderhalve week geleden kon ik mijn gewicht gelijk verdelen op beide benen. Dat noemen we 50% belasten. Ook dat was weer een mijlpaal. In theorie kun je dan met 1 kruk lopen, maar dat viel nog even tegen. Ik ging erg scheef lopen en wat meer ‘hinken’.

Dit weekend gaat dat wat beter hoewel ik me er erg op moet concentreren om het goed te doen.

Ik kan inmiddels ook meer dan 50% gewicht nemen op links, maar 100% wil nog net niet. Dan gaat het nog teveel pijn doen.

Zolang ik geen 100% belasting kan nemen op links, kan ik ook nog niet fietsen of autorijden. Hoewel ik wel twijfelde over dat laatste. Misschien kon het wel al. Dus gisteren ging ik voor het eerst in de auto zitten. Gewoon om even te oefenen met het intrappen van de koppeling. Ik had nog maar een klein stukje ingetrapt en voelde al dat dit nu nog te zwaar voelde. Oef…dat viel niet mee! Het is duidelijk dat dit nog heel wat meer oefening kost voor ik dit goed zal kunnen.

Het is moeilijk inschatten hoeveel tijd het nog gaat duren voor ik zelf weer kan fietsen en autorijden en het afhankelijk zijn vind ik echt niet makkelijk.

Ik heb heel veel lieve collega’s die me willen ophalen of thuis willen brengen. Dat is super! Zelfs een collega die helemaal uit Wieringenwerf kwam om me in Alkmaar op te halen om vervolgens in Hoorn samen een groepsbijeenkomst te geven. Ze zou me naderhand ook weer terug brengen, maar toen ik hoorde waar ze woonde, heb ik voorgesteld om me naar het station te brengen. Daar heb ik de trein naar Alkmaar genomen met het idee om een bus naar huis te pakken. Helaas reed de buslijn die dichtbij huis stopt niet en was het met andere bussen een hele tour, dus besloot ik om naar huis te lopen. Het was maar 1,7 km en ik wist dat ik dit kon. Wat heb ik toen genoten dat ik dit inderdaad nu weer kan. Weliswaar met krukken, maar het maakt mijn wereld wel weer een stukje groter.

Daarnaast is Hans ook super. Hij haalt me op om samen boodschappen te doen en heeft me ook al eens van mijn werk opgehaald.

Afgelopen week had ik de pech dat ik een verstopping kreeg van de afvoer van mijn keuken. Dat betekent dat ik ook de vaatwasser niet kan gebruiken. Ik kan wel afwassen in een teiltje in de gootsteen, maar dat teiltje moet dan in de wc leeg gegooid worden. Die is in de gang en tussen kamer en gang zit een kleine drempel. Ik heb een fijne trippelstoel, maar een drempel is ook voor deze trippelstoel lastig. Achteruit met een klein vaartje lukt het wel. Natuurlijk niet met een teiltje water in mijn handen, want dan klotst het erover heen. Het teiltje legen in een emmer, maakt het al makkelijker. De emmer op de grond zetten, dan de drempel nemen en dan de emmer weer pakken is de oplossing.

Je begrijpt het, het geeft een hoop extra gedoe wat nu extra onhandig is. Het kost daarnaast veel extra energie.

Dat maakte dat ik afgelopen dagen weer wat meer frustraties en ongeduld voelde. En als ik dat voel, voel ik me sneller emotioneel en ga ik sneller twijfelen aan of het wel goed genoeg vooruit gaat.

Vandaag was ook de dag van de Dam tot Damloop. Hans ging er samen heen met mijn dochter. Op het moment dat ze vertrokken voelde ik een stukje verdriet omdat ik er dit keer niet bij kon zijn. Ik weet wat voor leuk feest het is om deze loop te lopen.

Ik wist van te voren dat dit soort momenten niet makkelijk zijn. En er komen er nog veel meer. Ik kon het verdriet toelaten en ben vervolgens zelf even gaan wandelen. Daarna kon ik van een afstandje mee genieten met hun beiden en met de andere clubgenoten die ‘m liepen.

Hans liep geweldig en haalde een 2^de snelste tijd. Mijn dochter haalde een pr! Ze was maar 7 seconden langzamer dan mijn tijd van vorig jaar. En dat terwijl ze niet heel goed getraind had. Echt super. Hun blijheid, maakte mij ook blij.

Volgend jaar loop ik hopelijk weer mee.

Ups en downs. Ze horen bij het leven. Ze horen bij een herstelproces.

Uiteraard gaat mijn herstel langzamer dan ik wil. Ik wil gewoon veel te snel.

Hans wees me vandaag op wat ik al allemaal doe aan oefeningen en hoe goed ik bezig ben. Mijn dochter vertelde over de verschillende fasen in botherstel. Ik zit nu pas sinds 2 weken in een fase waarop de verbinding als het ware uithard. Dus niet heel gek dat de 100% belasting nog net niet helemaal wil lukken.

Als ik kijk naar hoe het nu gaat ten opzichte van een week geleden, zie ik duidelijk vooruitgang. Ten opzichte van 3 weken geleden is de vooruitgang enorm.

Het gaat dus eigenlijk gewoon heel erg goed. Dan mag er ook best af en toe een klein downmomentje bij zijn. De grote lijn is up!