Mijlpaal!

Natuurlijk had ik het kunnen weten.

Ik wist het eigenlijk ook wel, maar dacht er gewoon niet aan.

Een herstel proces gaat niet in een rechte lijn omhoog.

Ja, duh…….hoor ik je denken.

En inderdaad. Maar ja, ik dacht er dus gewoon even niet aan.

Dat zal vast wel te maken hebben gehad met de spanningen op andere vlakken (zoals die verstopping en daarnaast nog het een en ander) en mijn frustraties dat ik nog zo afhankelijk ben van vervoer.

Een herstel proces gaat soms traag omhoog, soms even een stukje vlak, soms zelfs even een stukje naar beneden en soms met een soort sprongetje omhoog.

Na de eerste moeizame week, had ik zo’n sprongetje. Wat voelde dat goed! Daar wilde ik meer van. Maar daarna ging het traag omhoog. En toen ik mijn vorige blog schreef, had ik zelfs meer pijn rondom de enkel. Precies in het gebied van de breuk. Het was een vervelende pijn, maar het voelde wat meer aan de achterkant van het enkelbot. En daar loopt een pees. Met wat voelen, vermoedde ik dat die pees geïrriteerd was en dat daar de pijn vandaan kwam. Waarom weet ik niet. Het maakte me wel een stukje onzeker.

Ik heb daar bijna een week lang last van gehad en toen verdween het toch geleidelijk.

Afgelopen weekend zijn Hans en ik heerlijk een weekend weg geweest. In een leuk natuurhuisje bij Malden in het Vogeltjes bos.

Hans had daar op zaterdag de zeven heuvelen trailrun van 28 km. Dat zouden we samen lopen, maar nu had een clubgenootje mijn ticket overgenomen en was ik supporter.

Het weer wat mooi, niet te warm en niet te koud. De start en finish was op een soort groot en gezellig festival terrein waar genoeg te beleven was. Het was in het museumpark Orientalis en dat was een mooi park om een rondje te wandelen. Toen ik daar rondwandelde kwam ik ook op een stuk van het parcours terecht waar Hans over gelopen heeft. Ik vond het leuk om er zo toch nog iets van mee te kunnen krijgen. Momenten had ik het even niet makkelijk, want wat had ik graag mee gelopen. Zoals al eerder geschreven, dit soort momenten zullen nog veel vaker komen. En dat mag, want het is niet makkelijk. Tegelijkertijd geniet ik wel voor hem (en nu ook voor ons clubgenootje) en is het ook interessant om eens de andere kant mee te maken, die van supporter. En nu genoot ik ook van het rondwandelen in dat museumpark.

Het was een mooie loop en ook zeer zware loop geworden. Hans had er zeker van genoten ondanks dat hij behoorlijk uitgeput over de finish kwam. En hij had me gemist tijdens de loop. Ook voor hem is het niet makkelijk. Zeker bij zo’n nieuw avontuur wat we samen hadden willen beleven.

Het huisje waar we in zaten was een heel fijn huisje. En op een gegeven moment deed ik, bijna zonder er bij na te denken, een paar passen los, zonder steun! En dat voelde goed! Nou ja, het voelde gek, stijf en wankel en strompelend. Maar goed in de zin van geen pijn! En dat is een gigantische mijlpaal!

De mijlpaal waar ik al een paar weken op wachtte, gebeurde nu spontaan.

Daarna nog een paar keer voorzichtig geprobeerd en het lukte! Hoera!

Nu weet ik dat het nog wel even duurt voordat ik fatsoenlijk kan lopen zonder steun. Maar als ik dan kijk dat ik 2 weken geleden zo moeizaam liep met 1 kruk dan geeft me dat nu veel vertrouwen. Een week geleden kon ik dat al beter maar moest ik me nog erg concentreren, zoals ik ook al schreef in mijn vorige blog.

Nu gaat het makkelijk, lopen met 1 kruk. In huis dan. Buitenshuis is het lastiger vanwege wat ongelijkere grond. Nu ik echter een paar pasjes zonder steun kan zetten, en dus 100% belasting kort kan nemen op links, wordt ook dat weer makkelijker.

En dat is niet de enige mijlpaal van afgelopen weekend.

Zaterdag was het best een stukje wandelen van de parkeerplaats naar het festival terrein in het museumpark. Daar heb ik ook nog een mooi rondje gewandeld en eind van de dag liepen we weer terug naar de auto. In totaal heb ik toen 5 km gewandeld. Een mooi record.

Gisteren gingen Hans en ik wandelen in het bos dichtbij het huisje en hebben we met 1 kleine pauze ruim 5 km gewandeld! De laatste 100 meter, zelfs met 1 kruk, zodat we eindelijk weer eens hand in hand konden lopen! Dat voelt ook als een mijlpaal.

Vandaag zijn we op de terugweg naar het kasteel in Dorwerth gegaan om daar nog een wandeling te maken. Het was ook vandaag fantastisch weer. Hier was het terrein echter verre van vlak en dat maakte het nogal uitdagend. Smalle paadjes met op sommige plekken uitgesleten geultjes waarbij ik goed moest kijken waar ik mijn krukken zette en hoe ik mijn voeten plaatste. Voetje voor voetje, heel voorzichtig lukte het me wel. Omlaag en weer omhoog. Dat laatste was richting eind van de wandeling behoorlijk zwaar. In totaal hebben we nu 4,7 km gewandeld.

Ik heb een nieuwe sport uitgevonden: de krukken trailloop!

Wat super gaaf dat dit vandaag kon! En dat ik het aandurfde om met krukken zo’n uitdagend terrein te belopen. Dat het zo goed ging!

Dit geeft enorm veel vertrouwen en het mooiste is dat Hans en ik er intens van hebben genoten.