Eindelijk! Bijna 5 maanden nadat ik mijn enkel brak, was dan vandaag het langverwachte moment daar.
Na wekenlang van allerlei revalidatie oefeningen doen, flink onderhanden genomen door een goede fysiotherapeut, kreeg ik eindelijk groen licht. Ik mag tijdens een wandeling (op mijn hardloopschoenen) voorzichtig kleine stukjes gaan dribbelen! Whoop, whoop!
Ruim twee weken geleden voelde ik me flink gefrustreerd. In het begin van de revalidatie ging ik met sprongen vooruit en nu bleef het voor mijn gevoel hangen. Oké, ik merkte wel verbetering als ik keek naar wat ik de week ervoor kon, maar het ging tergend langzaam vooruit.
Mijn enkelgewricht was lang nog nèt niet beweeglijk genoeg en de kuitspieren van mijn linker been waren nog niet sterk genoeg.
Ik oefende (bijna) dagelijks om dit beter te krijgen. Naast de kracht die ontbrak, was ook de coördinatie nog wat verstoord. Zo kon ik op een gegeven moment, met veel steun, op de tenen komen staan van mijn linkervoet. Om hier te komen, moest ik eerst met beide benen op de tenen komen te staan, dan het gewicht op links nemen, langzaam laten zakken en dan weer op te tenen komen. Dan lukte het wel.
Geleidelijk had ik steeds minder steun nodig, maar lang kon ik nog niet zo vanuit het niets, met links op de tenen komen. En eindelijk lukte dat wel. Nu kan ik dat inmiddels al vrij goed, maar nog wel met een beetje steun omdat de balans nog niet optimaal is.
De mobiliteit van het enkelgewricht leek zo ook een tijd te blijven hangen op dat allerlaatste stukje, wat wel zo hard nodig is in de afwikkeling. Dat zorgde er ook voor dat ik lang niet helemaal symmetrisch liep omdat ik de afwikkeling net niet helemaal kon maken.
Nu lukt dat wel, al moet ik er eerst wat voor opwarmen. Dus als mensen me zien lopen wanneer ik net gestart ben, of net nadat ik een tijd gestaan heb (ik blijf nog wel eens een poosje kletsen als ik een bekende tegenkom in het park), zien ze nog een klein ‘mankje’.
Vanuit mijn frustratie probeerde ik tijdens een wandeling een paar passen te dribbelen. Wat ging dat moeizaam! Ik voelde duidelijk dat de kuitspieren nog niet sterk genoeg waren.
Mijn fysio wist het te relativeren voor me, iets wat ik echt even nodig had. Bijna 6 weken immobiliteit door gips zorgt voor een enorme vermindering van spierkracht in de kuitspieren. Die spierkracht heb je niet zo snel terug. Dat weet ik natuurlijk ook wel, maar het was toch goed om het even te horen van een professional. En helaas speelt mijn leeftijd daarin ook een rol.
En dan nu, ‘slechts’ 2 weken na die frustratie, was de fysio zeer tevreden over de mobiliteit en de spierkracht en gaf hij me groen licht om het voorzichtig te gaan proberen.
Meteen tijdens het terug lopen, deed ik even een paar passen. Omdat de enkel toen al flink aangepakt was, heb ik niet meer gedaan dan dat.
Vandaag was het moment daar om het serieus te gaan proberen. Hans wilde graag met me mee. Heel fijn. Hij was er bij toen ik mijn enkel brak, dus ook fijn dat hij nu bij dit begin kon zijn.
Eerst 2 kilometer stevig doorwandelen, zodat alles goed opgewarmd was. Daarna begonnen met een stukje lopen op de tenen. Vandaar een soort trippelpasjes op de tenen en dan overgaan in een klein looppasje. Het voelde nog wat pijnlijk en gaat nog niet helemaal symmetrisch, maar het lukte wel. Ik denk dat ik zo’n 50 a 60 meter heb gedaan.
Daarna weer een flink stuk stevig wandelen en de lichte pijn die ik voelde tijden het lopen, verdween meteen.
Nog een stukje, nu ook weer ongeveer eenzelfde afstand. Ook dat voelde goed.
Vervolgens weer een flink stuk wandelen. Tot slot nog 1x en nu een wat langer stuk achter elkaar. Nog steeds niet veel hoor, maar gaandeweg voelde het een beetje beter.
Nu is het afwachten wat de na-reactie gaat zijn van de enkel. Als dat goed gaat kan ik dit opnieuw zo doen. En dan met kleine stapjes en veel geduld verder opbouwen.
Wat was het fijn dat ik dit eindelijk kon gaan doen en ook zo fijn om dat aan de zijde van Hans te kunnen doen. Dit is echt weer een mooie nieuwe mijlpaal. Op naar nieuwe hardloopavonturen!
Reactie plaatsen
Reacties